گفته می شود که عمر متوسط یک ساختمان در توکیو یا اوزاکا تنها بیست سال است. معماری تویو ایتو هماهنگ با این ناپایداری و در تطابق با نتایج آن است. بعضی از کارهای ایتو، کاملا شبیه یک آکواریوم است که شناور است تا اجسام داخل آن، ساختمان می تواند خود را دوباره تولید کرده و عرصه اش را تا افق بگستراند یا آنکه در طول شب ناپدید شود.

در ساختمان های کوچکتر ایتو، مانند خانه آلومینیوم در ناحیه ستاگایاکو از توکیو ژاپن، این کیفیت به نوعی فروتنی زیبا تبدیل می شود. خانه از آلومینیوم و شیشه است و نه از چوب و صفحات نازک. خانه دارای ترکیبی یکسان از معمولی بودن و پالایش کامل است. فرم بیرونی خانه کاملا ساده است؛ یک مکعب کوچک قرار گرفته بر روی مکعبی بزرگتر، همراه با سایبانی بیرون زده در مقابل و آلاچیقی روی پارکینگ در کنار.

پلان تا حدی دقیق است و اکثر فضاها در طبقه همکف قرار دارند و در اطراف فضایی به ارتفاع دو طبقه و شبیه حیاط مرکزی کوچکی قرار گرفته اند. این خانه بیشتر روی هم سوار شده است تا اینکه ساخته شده باشد و به صورتی قطعه قطعه در سایت روی هم مونتاژ شده و نه به صورت پانل هایی در کارگاه.