به گزارش ارگان معماری: هانس شارون بر این عقیده بود که فرم و فضای معماری باید از نیازهای کارفرما و ویژگی های سایت خود نشات بگیرد. او ساختمان را به عنوان ارگانیسمی که رشد کرده و محیط فیزیکی و عملکردی خود را اشغال می کند می دانست.

خانه اشمینک با ارائه مرحله مهمی در بسط مدرنیسم ارگانیک در انتهای مرحله اول کار حرفه ای شارون طراحی شد. زمین این پروژه در شهر لوبا آلمان، جنب کارخانه کارفرما پروژه بود و دارای دیدهایی به شمال، به دور از کارخانه و شیبی به سمت جاده در طول مرز شرقی بود که به یک شیب ملایم در محور شمالی–جنوبی ختم می شود. شرایط سایت، عوامل تعیین کننده طراحی بودند. دید به شمال وضع دشواری را بوجود می آورد؛ آیا خانه باید رو به آفتاب و کارخانه شکل می گرفت یا با دید به شمال؟

شارون تصمیم گرفت که فضاهای نشیمن اصلی خانه، هم از آفتاب و هم از این دید بهره مند شوند که باعث بوجود آمدن فرم باریک کشیده ای شد که دارای پنجره هایی در هر دو سمت با جهت گیری دقیق روبه شمال یا جنوب بودند. بنابراین خانه در زاویه ای نسبت به مرز شرقی قرار گرفت که به شارون امکان انجام یکی از کارهای مورد علاقه اش را داد: معرفی یک زاویه غیر قائمه در پلان (در این مورد زاویه 26 درجه).

همین زاویه است که چنین کیفیت پویایی به ساختمان داده است. هر دو انتهای شرقی و غربی خانه زاویه دار هستند؛ اما مهم تر از آنها پلکان اصلی است که مستقیما از ورودی در یک تالار مرتفع بر می خیزد که آن هم زاویه دار طراحی شده. فرم این پلکان بصورت یک اشاره خوش آمدگو بوده که بازشو مربعی شکل بزرگی به سمت نشیمن را نشان می دهد.

شارون کودکی خود را در بندر شلوغ برمرهاون آلمان سپری کرده بود و این امر شباهت زیاد خانه های اشمینک با کشتی را توجیه می کند. تراس ها عرشه کشتی هستند. حتی یک پنجره کشتی در دیوار کناری هال ورودی تعبیه شده است. در کارهای بعدی شارون پس از جنگ جهانی، زمینه طراحی دریایی کم اهمیت تر شده و روش طراحی ارگانیک به صورت جدی تری مطرح شد.