خانه چوان دای

.jpg)
که در دهه 1980 پیشرفت کرد، بیشتر سبکی کاملا صادق بود تا سبکی غیر تخیلی و بیشتر به
انعطاف پذیری اهمیت می داد تا آرایش های فضایی ثابت. این سبک، مصالح طبیعی مانند چوب
و آجر را رد کرده و به جای آن از قطعات پیچ و مهره ای فلزی و شیشه ای استفاده می کرد.
.jpg)
تولید کرد. نورمن فاستر (Norman Foster) تعریف کننده پیشرو سبک های تک بود، اما هنگامی که از او خواسته شد تا
خانه ای برای یک تاجر ثروتمند آلمانی طراحی کند، به روشی کلاسیک از میس ون دررو بازگشت
و البته در پس میس، منبع الهام همیشگی تمامی گونه های مدرن قرار داشت؛ خانه سنتی ژاپنی.
.jpg)
.jpg)
مشهور بریتانیایی است. سبک وی بیشتر حول روش های معماری پایدار و سبز می چرخد. شهرت
او بیشتر به خاطر طرح گنبد مجلس ملی آلمان در برلین و بنای مشهور به “خیارشور”
در لندن فراگیر شد. نورمن درخانواده ای کارگری در منچستر به دنیا آمد. در 16 سالگی
مدرسه را رها کرد و در عوض به خدمت در نیروی هوایی پادشاهی شتافت. او نهایتا در
1965 از دانشگاه منچستر لیسانس معماری گرفت، و برای تحصیلات تکمیلی به آمریکا رفت،
و از دانشگاه ییل مدرک کارشناسی ارشد خود را گرفت.
.jpg)
در سمت غربی شبه جزیره اینرو با فاصله 135 کیلومتر تا توکیو ژاپن قرار گرفته است. سه
فانوس سنگی قدیمی و یک خانه چای ژاپنی متاخر بدیع، تراس های موجود را به باغچه هایی
تیره رنگ تبدیل کرده اند.
.jpg)
.jpg)
هستند که از نظر سازه ای پر معنا بوده و یک حالت کلی ژاپنی به آن ها می دهد ولی تراس
بالا آمده پوشیده شده از چوب بسیار نازک بوده و هیچ عنصر حفاظت کننده مشهودی ندارد.
.jpg)
صورت کشویی باز می شوند و یک پنجره ی باریک در بام به دور کل ساختمان پیچیده است. آرایه
ای پیچیده از ابزار سایه اندازی، اطمینان بخش این نکته هستند که خانه چو ان دای مانند
خانواده ساکن در خانه فارنزورت که از حرارت جذب شده خورشید رنج می برند، نخواهد بود.
یک مدل کوچکتر از این خانه متشکل از سه دهانه، میهمانان را در سایت مجاور خود جای داده
است.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)