پروژه ای پُر حجم با سرمایه ای هنگفت که می خواست در مرکز بافت تاریخیِ اصفهان، به عنوان نشانۀ جدید نصف جهان دیده شود؛ نام اش «جهان نما» و سرمایه گذار اش شهرداری. مجموعه ای که بدون رعایت قوانین و ضوابطِ حاکم اجرایی شد و مناقشات بسیاری پدید آورد. چالش اصلی در این میان، ارتفاع برج بود. برج انگشت نمای بی تناسب، حریم مَنظرِ میدان نقش جهان را شکافته بود و این اثر جهانی را در معرض خطر حذف از فهرست میراث جهانیِ یونسکو قرار داده بود. از سکوت و انفعال سازمان پاسدار میراث فرهنگی سال ها گذشته بود و تهدید یونسکو اکنون جدی بود: رأی به تخریب چهار طبقه از جهان نمای متجاوز. برج قانون شکن اما، به پیشروی ادامه می داد؛ بی هراسِ قانون و ناظرِ قانون! در این بحبوحه، کسی به پا خاست و به پیشگاه دادگستری چنگ انداخت: سید محمد علی دادخواه، وکیل بِنام دادگستری، و به این ترتیب، یکی از جنجالی ترین پرونده های نظام قضایی ایران حول محور میراث فرهنگی در اصفهان کلید خورد و ماجرا نه تنها بُعد فراگیر، ملی و رسانه ای یافت،که سرانجامِ آن به دغدغه ای عمومی و ملی تبدیل شد و حتی به علت مداخلۀ یونسکو، پا را از مرزهای داخلی نیز فراتر نهاد.

بررسی حقوقی این موضوع که البته سعی شده جنبه های معماری و ضوابط شهرسازی نیز در آن لحاظ شود، وکیل جوان و ایران دوستی را برآن داشته تا برای نخستین بار در ایران، در کتاب «جهان نما علیه نقش جهان»، یک پرونده حقوقی در نظام قضایی ایران را با موضوعیت حفظ میراث فرهنگی و تاریخی، مورد بازخوانی و کاوش قرار دهد. پردازش این هدف آن هنگام نمود بیشتری می یابد که توجه کنیم متاسفانه در سنت ادبیات حقوقی موجود در ایران، اعتنای جدی به خوانش و تحلیل موضوع ها و پرونده های عملی قضایی نشده و نمی شود و جز برخی پرونده های سیاسی، نظیر محاکمات برخی شخصیت های سیاسی و اصحاب مطبوعات که به صورت کتاب تدوین شده است، اصولا" شرح و تحلیل یک پرونده قضایی در قالب کتاب و عرضه آن برای همگان، مسبوق به سابقه نیست.