آپارتمان های هارومی

آپارتمان های هارومی

به گزارش ارگان معماری:نوبورو کاوازو در نوشته ی خود در سال 1958، ادعا کرد که یکی از مهم ترین جنبه های مجتمع مسکونی هارومی، استفاده از بتن است.

کاوازا این ساختمان را به یک صخره ی طبیعی تشبیه می کند ( به دلیل ظاهر پایدار آن)؛ ساختمانی که به عنوان بخشی از چشم انداز اطراف به شمار می آمده، از ساختمان های دیگر جدا بوده و به گونه ای طراحی شده است که گویی اشیائی در داخل آن جاسازی شده اند.

مجتمع مسکونی هارومی همچنین در متون «بروتالیست های جدید» (بروتالیسم، سبکی معماری با تأکید بر استفاده از فلز و بتن در بلوک های حجیم می باشد)، بسیار مورد بحث واقع شده است؛ بحثی که توسط معماران جوان در انگلستان مطرح و توسط برادران اسمیتسون به عنوان یک مکتب به جای زیبایی توصیف شد و این راهی برای تفکر مجدد در طراحی معماری بود که از طریق کنار گذاشتن طراحی وابسته به سبک و یا استعاره و نماد به دست آمده بود. به بیان ساده تر این نوع طراحی، در ارتباط با ساختمان های بتنی بدون اندود بیرونی (بتن اکسپوز یا نمایان) است که وجه تسمیه ی آن، عبارت فرانسوی با نام «بتن بروت» می باشد که توسط لوکوربوزیه در تفسیر طراحی یونیت دوهبیتیشن به کار برده شد؛ طرحی که تا 10 سال قبل از این ساخته شده و به وضوح در این مورد تأثیر گذار بوده است.

ساختمان هارومی که در شهر توکیو ژاپن ساخته شده، میان سازه ی خود و عناصر داخلی تفاوت قائل می شود. کونیو مائکاوا معمار مجتمع مسکونی هارومی، این موضوع را به صورت جداگانه ای مطرح ساخته و آن را با عبارتی از قبیل زیر ساخت ثابت و صلب تشریح کرده است که در داخل آن، سیستم های پارتیشن بندی شکننده تری که تشکیل دهنده ی آپارتمان ها هستند، ساماندهی شده اند. در این جا معمار، ساختمان را به عنوان یک پشت صحنه تصور می کند. مواردی از این قبیل در این طرح، به عنوان نشانه هایی از زندگی و فعالیت دیده شده که بدون آن ها ساختمان توصیف پذیر نخواهد بود.

بلوک صفحه ای هارومی، همچنین به عنوان اولین ساختمان از گونه ی خود قابل ذکر است؛ یک خانه ی آپارتمانی بلند مرتبه که توسط مؤسسه ی خانه سازی ژاپن پایه ریزی شد. شیوه ی طراحی بدین صورت بودکه این ساختمان ها به صورت آزمایشی از نظر گونه شناسی بر پایه 6 یا 7 گزینه ی ممکن، از تیپ های پلان های اولیه، طراحی شدند که به همراه مدارک طراحی نهایی منتشر گردید. بسیاری از تصمیم گیر های ابتدایی، حالتی واقع گرایانه داشته و مربوط به مقابله با زلزله، مقابله با شرایط خورندگی آب و هوای دریایی (سایت این پروژه نزدیک به دریا می باشد)، محدودیت های بالا و کم کردن 2 عدد از آسانسورها می باشد.

تصمیم بر به حداقل رساندن مسیرهای دسترسی با استفاده از تأمین کریدورهای دسترسی، تنها در هر 3 طبقه، باعث به وجود آمدن چیدمان غیر معمول در پلکان عمود به گالری های دسترسی گردید که توسط داکت های خدماتی عمودی در مجاورت دیوارهای اصلی سازه ساماندهی شده بودند. تأثیر این گونه طراحی، باز گذاشتن بقیه ی فضا است که موجب انعطاف پذیری طراحی می شود. هر پاگرد پلکان، چه در بالا و چه در پایین گالری دسترسی، همزمان به دو واحد آپارتمانی دسترسی ایجاد کرده است که دارای یک جفت دستگیره ی پله می باشد که به دیوار جداکننده ی خود (ایجاد شده توسط انباری ها) مهار شده اند. چیدمان نهایی دارای دو اتاق «تاتامی» (فرش مخصوص ژاپنی) می باشد که هر کدام در یک سمت قرار گرفته و دارای سرویس بهداشتی، حمام و انبار در طول دیواره ی راه پله هستند که توسط فضای آشپزخانه و نشیمن کریدور مانند بلند و باریکی از هم جدا شده اند.

آپارتمان ها در تراز گالری، هم دارای اتاق تاتامی در سمت جنوبی و هم یک آشپزخانه و فضای نشیمن کریدور مانند در سمت شمال و در سمت گالری دسترسی هستند. کریدور دسترسی عریض بوده و مقصود معمار از طراحی آن این بوده که به صورت خیابانی برای بازی کودکان و صحبت همسایگان مورد استفاده قرار گیرد.