متداول ترین تعریف معماری که در اکثر واژه نامه ها یافت می شود چنین است که:« معماری طراحی ساختمانهاست» البته این تعریف با نکات موردنظر ما تناقضی ندارد ولی کمک زیادی هم در رسیدن به اهدافمان نمی کند.

اگرچه این شیوه ای کاربردی برای درک معماری به عنوان فعل انسانی است اما «چرایی» آن را در بر نمی گیرد چیزی که به نظر می رسد جواب دادن به آن مشکل تر باشد. اما بازهم باید جوابی درست در سطح اولیه برای شکل دادن چیزی که معماری سعی در دستیابی به آن دارد وجود داشته باشد:

با کنار گذاشتن همه این موارد جواب چنین سوالی را می توان به درستی پیدا کرد.

مکانهایی برای نگهداری سوخت، نشستن و مکانی برای خواب و استراحت.

شرایط معماری:

موارد فوق تنها بخش کوچکی از اساسی ترین شرایطی است که معماری از آن تاثیر می پذیرد. البته معانی و شرایط دیگری نیز هستند که قابل ملاحظه می باشند. درست همانند زبانهای رایج دنیا که شرایط خاص خود را دارند (مثل ساختار و دستورزبان،..... ) معماری نیز دارای عناصر خاصی چون طرحواره ها، الگوها و ساختارهای فکری و عینی خود است.

علاوه بر این یک سری تلنگرها سیاسی که در اثر تعاملات فردی و اجتماعی بشر پدید می آید نیز وجود دارد. معماری بطور انکارناپذیری سیاسی است و حاوی حقایق تغییرناپذیر و قوانین نادرست بحث برانگیز بسیاری می باشد. دنیای پیرامون ما می تواند با تاثیرپذیری از چنین مفاهیمی بگونۀ متفاوتی شکل پذیرد و از آنجا که ادیان و نظریه های فلسفی زیادی وجود دارد معماری نیز کارکردهای گوناگونی پیدا می کند.

بشر مکانهایی می سازد تا در آن کارهایی انجام دهد و در یک کلمه «زندگی» کند. مکانهایی برای خوردن، خواب، خرید، عبادت ، بحث ، آموزش ، نگهداری وسایل و . . . شیوه هایی که مردم برای سازماندهی مکانهایشان بر می گزینند با باورها و آرزوها و در واقع جهان بینی آنها ارتباط دارد. به مثابه اینکه جهان بینی تغییر می کند معماری نیز در طرح مشخص اجتماعی، فرهنگی وزیرمجموعه های یک جامعه تغییر می نماید.

هریک از کاربردهای معماری که در شرایطی غالب باشد از مصادیق قدرت محسوب می شود. قدرت سیاسی اقتصادی یا ابزاری تاکیدی، مباحثاتی و یا گمراه کننده.

مسلما طراحی کردن در چنین شرایطی شجاعت و بنیه فکری قوی می طلبد.