کتیبه ها را از ابعاد مختلف هنری، تاریخی، فنی، محتوایی و... میتوان بررسی کرد. سیر تحول این آثار نشان میدهد در هر دورهای، تغییراتی در آنها صورت گرفته است. این تغییرات بیشتر درجنس مصالح، نوع وکیفیت خط و در پارهای موارد در محتوا رخ نموده است. در دورهی ایلخانی اغلب کتیبهها با گچ اجرا شده و با انواع مختلف خطوط کوفی نوشته شدهاند. شکل پذیری و انعطاف گچ، همراه با قابلیتهای منحصر به فرد خط کوفی با تنوع و ترکیبهای مختلفاش، کتیبه های این دوره را در زمرهی زیباترین و نفیسترین کتیبهها در معماری ایران درآورده است. از دورهی ایلخانی حدود 24 محراب باقی مانده است که هر یک، دارای ویژگیهای خاص خود هستند. یکی از زیباترین این کتیبه ها، کتیبه ی محراب مسجد جامع تبریز است. تناسب و ترکیب از خصوصیات مهم هر اثر هنری و همچنین دو اصل پایدار در خوشنویسی وکتیبهنگاری است؛ اهمیت این دو اصل به حدی است که زیبایی هر کتیبه بستگی تام به رعایت این دو اصل اساسی دارد. دراین مقاله تناسب و ترکیب در کتیبهی محراب مسجد جامع تبریز به روش توصیفی تحلیلی مورد بررسی قرار میگیرد .