ورودی به آپارتمان ها از دو سمت مخالف ساختمان انجام می شوند، جایی که هر یک از پلکان خارجی به یک واحد آپارتمانی مجزا دسترسی می یابند؛ در حالی که ورودی مرکزی برای دسترسی خدمه، ذخیره شده است و دارای درب پشتی مخصوص هر واحد، فضاهای انبار و حیاط پشتی برای واحد های قرار گرفته در طبقه ی فوقانی می باشند. این طرح از فرمی آشنا و با مقطعی پلکانی تشکیل شده است که در سایتی با شیب تند قرار گرفته است. سقف های طره ای بیرون زده از ساختمان و تراس های بیرونی روی سقف واحدهای پایین تر؛ صفحاتی افقی را از نظر بصری بر خلاف حرکت قائم سایت ایجاد کرده اند.

هر یک از واحدها با دیگری تفاوت دارد؛ دو کارگاه و یک واحد دوبلکس در طرح دیده شده اند، اما دارای مشخصات طراحی مشترکی با واحدهای دیگر پروژه می باشند. درهای ورودی هر واحد، عموماً مستقیماً به فضای نشیمن باز شده اما در گوشه ای از پلان قرار گرفته اند. این امر به همراه پنجره های قرار گرفته در گوشه های مقابل و از طریق تراس و بالکن ها، طولانی ترین دید بیرونی ممکن را در قطر فضا ایجاد کرده است.

نشیمن واحد دوبلکس، در تراز فوقانی قرار گرفته و دارای اتاق های بیرونی متعددی می باشد؛ همینطور دارای تراس هایی در هر دو تراز، در سمت خیابان و نیز طبقه ی فوقانی دارای پاسیویی در پشت یک ایوان سر پوشیده قرار دارد. به جز یک استودیو که تنها دارای باغچه ای کوچک در قسمت ورودی خود می باشد، واحدهای دیگر همگی دارای تراس هایی در سمت خیابان هستند.

رادولف شیندلر در ادامه ی طراحی و ساخت ساختمان های بتنی اولیه ی خود، برای این بلوک آپارتمانی و بلوک های دیگری که در طول دوران رکود دهه ی 1930 طراحی کرد؛ از روشی اقتصادی تر برای ساخت استفاده کرد (که همان استفاده از قاب چوبی و اندود کاری بود). شیندلر به ارائه تصور جدید خود از ساخت و ساز با قاب چوبی پرداخت که در طول دهه های بعدی در آمریکا (لوس آنجلس) در طرح ساختمانی آپارتمان های متعددی از آن استفاده کرد. از جمله این آپارتمان ها می توان به آپارتمان های فالک (1943) و لورِل وود (1946-1949) اشاره کرد که در آن ها نیز از ابزارهایی برای طراحی فضا مانند جابجایی های زاویه ای، دیدهای مورب و تراس های پله ای استفاده کرد.