به گزارش ارگان معماری: مطابق نوشته جیمز دونات و گوین استامپ در مجله آثار (works) دستاورد بارز ارنو گلدفینگر (Erno goldfinger)در کارهای پس از جنگ او، استفاده از قاب است.

این گونه توصیف شده است که گلدفینگر با تصوری صنعتی و عقلانی از جهان، همیشه از سازه و مصالح ساختمانی، به عنوان نکاتی کلیدی در طراحی استفاده می کرد؛ به عنوان مثال طراحی قبلی او با عنوان خانه های تراسی در خیابان ویلو در سال 1938 نمایانگر این موضوع می باشد. او از ابزارهای مدل سازی مختلفی مانند پنجره های عقب نشینی کرده و دهانه های بیرون زده استفاده می کرد؛ اما در استفاده از قاب بتنی اجتناب می نمود. ابزارهای دیگر (استفاده از مقاطع فلزی بزرگ، عقب نشینی نما از محدوده بیرونی ساختمان و یا استفاده از لبه سنگ فرش خیابان و صفحات بزرگ شیشه ای) همگی از مواردی هستند که در کارهای قبل از جنگ وی مشهود بودند. به عنوان مثال می توان پروژه فروشگاه اسباب بازی اَبوت در سال 1936 را ذکر کرد.

گلدفینگر همچنین در دهه 1950 از یک سیستم پیش ساخته بتنی در مدارس شهر لندن استفاده کرد؛ سیستمی دارای شبکه معمولی از قاب های پرتال که تبدیل به عنصر اصلی ترکیب بندی کلی ساختمان می گردید. همچنین می توان به لوک های آپارتمانی خیابان رگنتز پارک (1954) برای انجمن خانه سازی اشاره کرد که دارای دو واحد در هر طبقه بوده و با قاب سازه ای ساخته شده است. همچنین گلدفینگر طرفدار امکان انتخاب در طراحی بود. با وجود دو واحد در هر طبقه، استفاده از قاب سازه ای، به معنی انعطاف پذیری بیشتر در چیدمان داخلی بود. اتاق خواب ها می توانستند به هر یک از دو واحد مجاور اختصاص داده شوند و ساکنین می توانستند میان یک آشپزخانه کوچک و یک نشیمن/ناهارخوری یا یک آشپزخانه/ناهارخوری و نشیمن کوچکتر یکی را انتخاب نمایند.

پروژه های خانه سازی ارنو گلدفینگر به دهه 1920 باز می گردد. اولین طراحی های او برای فیلیپه ویل در سال 1929، در کنفرانس سال 1933 سیام (CIAM) به نمایش گذاشته شد و مطالعات او بر روی طراحی آشپرخانه، در مجله "اُرگانیسیشن مِنازِر" در سال 1928 منتشر شد. او همچنین قواعد اصول طراحی خود را در 20 مجموعه با عنوان های: "خانه خود را طراحی کنید"، "آشپزخانه خود را طراحی کنید" و "واحد همسایگی خود را طراحی کنید" منتشر کرد. ارنو در سال 1956 در سمت جدید محلی خود، با نام اَبِت لَنگی کریدورهای دسترسی محصور مخصوص به خود را که با نور روز روشن می شدند و نام "خیابان در هوا" نامگذاری شده بود، به عنوان اولین پروژه خانه سازی برای انجمن وات فورد منتشر کرد. این پروژه که نسخه اصلاح شده ای از طرح "رو اینتریور" لوکوربزیه بود، در هر سه طبقه یک دسترسی به یک واحد دو نفره در بالا و یک واحد چهار نفره در پایین ایجاد کرده بود. این بلوک 9 طبقه به منظور داشتن فضای باز و حفظ درختان موجود طراحی شده بود که برای انجمن قابل قبول نبود؛ این بلوک در طرح تجدید نظر شده بعدی با یک بلوک چهار طبقه جایگزین شد. بنابراین این ایده تا سال 1968 در برج بَلفران در شرق شهر لندن انگلستان که برای انجمن لاندن کانتی ساخته شده بود مورد توجه قرار نگرفت؛ طرحی که به طرز چشمگیری الگوی اولیه برج تِرلیک به شمار می آمد که در سال 1972 در سمت دیگر پایتخت ساخته شد. از تکان مثبت این طرح، آسانسور برجی شکل آن می باشد که به دلایل آکوستیکی از بلوک اصلی جدا شده و در هر سه طبقه با پل هایی به ساختمان ارتباط دارد. ستون بتنی و پنجره های باریک و کشیده و اتاق های تأسیساتی و دودکش هایی که بر روی این برج به سمت بیرون کنسول شده بودند، همگی ظاهری نامطبوع و قلعه مانند به این ساختمان داده بودند.

طرح اولیه هر دو ساختمان در کل مشابه هم هستند اما در طرح اصلاح شده برج ترلیک تغییراتی برای ایجاد تناسب در نمای بیرونی دیده می شود: چهار طبقه دیگر اضافه شدند و ردیف واحدها به همراه تراس های بالا آمده که باعث ایجاد شکست هایی افقی در شبکه عادی نما می گردد، در سمت بالای ساختمان مشهود است. واحدهای گوشه ساختمان دارای پنجره ها و تراس هایی در سمت جنوب هستند که نمای اصلی به شمار می آید. همچنین برج مخصوص دسترسی، کمی دوران داده شده تا در تضاد با بلوک اصلی، کمی به نظر سبک تر بیاید. پالایش های تکنولوژیکی شامل تجهیزات برقی پیشرفته و استفاده از شیشه های دو جداره می باشد که در آن زمان به عنوان استاندارد رعایت می شد (که به دلیل نزدیکی به خطوط راه آهن ضروری بود). در مقایسه با پروژه های دیگر خانه سازی اجتماعی آن زمان، فضاهای داخلی وسیع هستند و بالاتر از استاندارد پارکر موریس می باشند که در انگلستان در آن زمان مورد استفاده بود.

در این طرح واحدهایی مخصوص دو نفر، چهار نفر و شش نفر طراحی شده است که اکثر آنها تمامی عمق بلوک را اشغال کرده اند. دهانه های سازه ای منحصر به فرد و عرض به اندازه 6/75 متر (22 فوت و 2 اینچ) به همراه تراس های تمام عرض جنوبی باعث شده که ساختمان خیلی سبک به نظر رسیده و حسی از باز بودن فضاها را ایجاد کرده و از داخل واحد ها مناظر دیدنی به بیرون ایجاد کرده است.