قسمت عمده ورودی مجموعه را، اتاق های طبقه همکف تشکیل می دهند که برای زندگی روزمره و سرگرمی طراحی شده اند؛ در هال ورودی یک پله گرد مقابل بازشوی بزرگی قرار دارد که با پایین رفتن از دوپله به اتاق موسیقی می رسد، اتاق موسیقی یک فضای به نسبت تیره و تشریفاتی با دیوارهای پوشیده از سنگ مرمر و دارای مبلمان سیاه یا خاکستری رنگ همراه با یک پیانو بزرگ می باشد.

پلان ساختمان به شکل مربع  بوده و سقف آن بالا آمده تا فضای اتاق به مکعب نزدیک شود. دید به اتاق ناهارخوری، از میان این گشودگی یک تضاد فکر شده به وجود آورده و اتاقی ایجاد کرده است که با پنجره شاه نشین، مبلمان و پانل های سفید و یک فرش قرمز کاملا روشن شده است.

در طبقه اول، اتاق مطالعه خانواده برنز، قرار دارد و کتابخانه مجاور آن تا سقف شیب دار نیمه چوبی ادامه یافته است. مانند خانه شخصی بسیاری از معماران، ساختمان برنز یک تبلیغ و بیانیه (مانیفست) در کالبد یک خانه می باشد. این خانه قسمتی از اولین نمایش اصلی گروه دارم اشتات در سال 1901 را شکل داد. برنز و اعضای دیگر این گروه قصد داشتند تا نوع جدیدی از هنر را که همان هنر زندگی روزمره است خلق کنند. بعدها مدرنیست ها این ایده را پرورانده و سبکی تند و جدید ساختند. برنز نقش کلیدی در این پیشرفت ایفا می کند؛ چراکه دفتر معماری او در برلین سه تن از نامدارترین معماران قرن بیستم را در اختیار داشت که عبارت بودند از: والتر گروپیوس، لودویگ میس ون دررو، لوکوربوزیه.