در سپتامبر 1935، فرانک لوید رایت از بازدید کارفرمای طرح، ادگار جی کافمن از اسکیس های خانه آبشار در دفتر کارش نگران نشد؛ با وجود اینکه هیچ نقشه ای وجود نداشت؛ رایت بی هیچ تردیدی پشت میز نقشه کشی خود نشست و یک پلان مختلط، یک مقطع و یک نما کشید که همه چیز در آن حل شده بود. هنگامی که کافمن از راه رسید و این نقشه ها را دید، هیجان زده شد. پس از آن روز علیرغم مشکلات تکنیکی شدید و خرج های سرسام آور، کافمن مصمم به انجام این پروژه باقی ماند. خانه آبشار به منبع الهامی برای بقیه زندگی او تبدیل شده بود.

کافمن و همسرش عادت به گذراندن تعطیلات آخر هفته در منطقه ای خوش منظره، نزدیک آبشاری در بیر ران و رشته کوه های همجوار جنگل های پنسیلوانیا غربی آمریکا داشتند. رایت با تقاضای آنها برای طراحی کابین پیش ساخته شان، خانه ای را که بر روی همان صخره محل شنا و ماهیگیری آنها بنا می شد پیشنهاد داد. این ایده در ابتدا تخریب کننده خود بنظر می آمد و خانه مطمئنا علت وجودی خود را نقض می کرد اما رایت اطمینان داشت که می تواند در ادغام با طبیعت طراحی کند. راه حل او شامل یک کنسول و مصالح ساختمانی بود که همیشه از آن دوری می کرد، یعنی بتن مسلح. این طرح یک خانه بزرگ بود اما نه تنها در کرانه رود، بلکه درست در فضای بالای رود نیز گسترش می یافت. این تصور به طور پیروزمندانه ای به حقیقت پیوست، خانه بدون تخریب ناحیه ای زیبا، در ترکیب با اطراف خود برای سازش انسان و طبیعت قرار گرفته است.

اما برای زندگی در داخل یک شاهکار معماری، باید بهای سنگین مالی و روانشناختی پرداخت. اما کافمن هیچگاه تسلیم این موضوع نشد و هم اکنون خانه کم و بیش شبیه طرح ابتدایی اش وجود دارد و تحت حفاظت اداره منابع طبیعی پنسیلوانیای غربی آمریکا می باشد.