موشه سفدی، نظریه اصلی خود را به یک طرح جامع و کامل که شامل مراکز خرید، مدرسه و 1000 واحد مسکونی بود، توسعه داد. با وجود اینکه سفدی فقط 23 سال داشت، طرح او مورد تایید قرار گرفت. این روش که حیاط هر خانه، پشت بام خانه دیگری باشد (که در کشور عزیزمان ایران هم دیده می شود)، روشی است مبتکرانه که باعث ایجاد جریان هوای تازه و استفاده از حداکثر نورطبیعی برای هر واحد مسکونی می شود. این مجتمع مسکونی، همچنان به عنوان مجموعه ای موفق در خدمت ساکنین خود می باشد.

گفتنی است؛ این طرح تجربی خانه سازی به حدی قابل توجه بود که به سمبل نمایشگاه بین المللی مونترال کانادا تبدیل گردید؛ نمایشگاهی که این طرح جزئی از آن بود. در این پروژه موارد مربوط به عرف خانه سازی از نظر فرم یا ساخت و ساز، کمتر به چشم می خورد. معمار این طرح بیشتر در جستجوی استفاده از تکنولوژی مدرن بود (خصوصاً تولید انبوه و روش های صنعتی تولید اتومبیل های موتوردار) واحدهای اقامتی به صورت پیش ساخته تولید شده اند (مکعب های بتنی با ابعاد 11/7 متر طول و 5/3 متر عرض در 3 متر ارتفاع) که شامل حمام فایبر گلاس قالب گیری شده یک تکه و تمامی تجهیزات سرویس ها و لوازم توکار می باشد.

واحدها پس از این مرحله، در داخل سازه اصلی جاسازی می شدند، اما ظاهراً به روشی تک کاره که یکی بر روی دیگری به صورتی سست گذاشته می شدند. در حقیقت این واحدها 3 سازه هرمی شکل ایجاد کرده اند که هر کدام دارای یک هسته آسانسور می باشد که دسترسی به سکوهای باز یا مسیرهای پیاده ترازهای بالاتر را ایجاد می نمایند؛ این واحدها طرحی پر پیچ و خم در پلان داشته و از طریق پل هایی مرتبط با جزیره های مجزا به یکدیگر متصل شده اند. در این طرح هیچگونه نمای قابل بازشناسی و یا به هم پیوستگی در ترکیب بندی کلی و هیچ سلسله مراتبی از فضا به چشم نمی خورد. واحدهایی با دو، سه و چهار اتاق خواب که اکثراً در دو تراز و در آپارتمان هایی با اندازه و چیدمان های متفاوت طراحی شده اند. این واحدها معمولاً به روش عمودی ساماندهی شده و اکثراً دارای فضاهای نشیمن با ارتفاع دو طبقه می باشند. همگی این واحدها دارای تراس هایی بر روی سقف واحد زیرین هستند.

در این پروژه مشکلاتی مربوط به روش تولید صنعتی ساختمان و پیش ساختگی قطعات ساختمانی به وجود آمد که امروزه با آنها آشنایی داریم. این پروژه از نظر اقتصادی موفق نبود، اگر چه در تولید انبوه (تنها 354 واحد از 1000 واحد پیش بینی شده ساخته شدند) می توانست نهایتاً منجر به کاهش قیمت تمام شده هر واحد گردد. ترکیب واحدها به روش های مختلف، باعث نیاز به فعالیت کارگاهی بیشتر شد و صرفه اقتصادی استتفاده از واحدهای استاندارد را از بین برد. نصب واحدها به دلیل تفاوت در وزن و اندازه هر واحد، پیچیده بود و همچنین انتقادهایی بر حدود پیش ساختگی وجود داشت؛ چرا که پس از نصب هر واحد، هنوز مقدار زیادی از کار باقی می ماند. سکوهای دسترسی بیرونی به دلیل شرایط سخت آب و هوایی زمستان در مونترال کانادا نامناسب تشخیص داده شدند.