به گزارش ارگان معماری: محله ی بمب خورده ی «هانزا» در برلین آلمان به عنوان قسمتی از نمایشگاه بین المللی ساختمان در سال 1957 بازسازی شد. هدف از این نمایشگاه، به تصویر کشیدن پتانسیل گونه ی جدیدی از معماری بود که بیشتر مدرن می نمود تا سنتی و به وضوح با کلاسیسم نواری شکل مرتبط با سبک کشور اتحاد جماهیر شوروی سابق و دوران آلمان نازی متفاوت بود.

 ساختمان ها با چیدمانی شبیه یک پارک با گستره ای از گونه های متفاوت، از خانه های یک طبقه گرفته تا بلوک های برجی آرایش یافته اند. در این طرح از معماران مدِرن آن دوره دعوت به عمل آمده بود: لوکوربوزیه، گروپیوس، میس ون دن بروکن و... که اکثر آنان در پروژه ی ویسنهاف در سال 1927 شرکت کرده بودند.

یکی از پروژه های این سایت، طرح آلوار آلتو می باشد.  اولین پروژه ی بلند مرتبه ی آلوار آلتو به عنوان قسمتی از این نمایشگاه ساخته شد. طرح آلتو دارای پلان های خلاقانه ای هستند که 10 واحد موجود در هر طبقه را در دو بلوک مرتبط با هم به دور یک پلکان و آسانسور مرکزی دوران می دهد. جابجایی مختصر پلان در میان دو بلوک و جابجایی مختصر در هر دو تراس مجاور، افقی بودن و حجم ساده ی ساختمان را از بین می برد. ساختمان در تراز همکف دارای یک پیلوت و تعدادی رمپ می باشد و دو بلوک از طریق رواق سر پوشیده ی میان دو بلوک با یکدیگر ارتباط دارند. اتاق های رختشوی خانه و خشک کردن رخت ها، در زیر زمین و کنار فضاهای انبار طراحی شده و شوت زباله در هر طبقه در کنار آسانسور قرار داده شده است.

پلان واحد های یک نفره بر مبنای پلان یک خانه ی محوطه ای به همراه نشیمن چند منظوره و فضاهای دسترسی در مرکز ساخته شده است. بالکن های بسیار عمیق و ایوان ها، فضاهای نشیمن را به بیرون متصل ساخته و از اتاق خواب اصلی همجوار ناهارخوری قابل دسترسی می باشند. بالکن های این طرح که به نام پاسیو خوانده می شوند، به منظور ایجاد فضاهای خصوصی و صمیمی طراحی شده اند. مجتمع مسکونی هانزافیرتِل موفق ترین پروژه ی خانه سازی آلتو می باشد؛ خصوصاً از نظر طراحی داخلی و نیز آوردن کیفیت خانه های مسکونی منفرد به واحدهای آپارتمانی. پروژه های بعدی از نظر فرم خالص، بسیار موفق تر بوده اند؛ خصوصاً برج نووار در برمِن آلمان که یک سال بعد تکمیل شد و در آن جابجایی در پلان با گروهی از واحدهای آپارتمانی بسیار کوچک تر (که تنها دارای یک نما از یک وجه ساختمان بودند) انجام شد که دسترسی آن از طریق کریدورهایی با آرایش شعاعی تأمین شده است.

مجتمع مسکونی 15 طبقه ی طرح وَن دِن بروکِن باکِما از دیگر طرح های موجود در این سایت می باشد، پلان این طرح تقریباً مربع شکل (24*20 متر)، اما به جای استفاده از یک تناسب معمولی، نماهای کاملاً متفاوت این ساختمان، باعث ایجاد پیچیدگی و بریدگی هایی در پلان و مقطع شده است.

برج هانزافیرتِل طراحی شده توسط بروکِن عمدتاً از آپارتمان های دو خوابه ی مشابه ساخته شده است که دارای 6 متر عرض هستند و تمامی عمق بلوک را (20 متر) از شرق تا غرب اشغال کرده اند. این واحدها 48 واحد از 73 واحد این بلوک را در بر گرفته و هر کدام دارای مساحتی حدود 85 متر مربع هستند. یک مقطع پلکانی که فضاهای نشیمن را در یک وجه ساختمان با اتاق خواب ها در وجه دیگر مرتبط می سازد. آپارتمان ها مشابه یکدیگر هستند اما جهت گیری آن ها در هر زوج آپارتمانی متفاوت است. نماهای شرقی و غربی، فضاهای نشیمن با ایوان های تما عرض را بر روی یکدیگر نشان می دهند که دارای طبقات اتاق خوابی هستند که درست در زیر و یا روی هم قرار گرفته اند. میان هر زوج آپارتمانی، نیمی از پلان همجوار کریدور دسترسی توسط آپارتمان های کارگاهی (استادیو) اشغال شده است (در مجموع 24 عدد با مساحتی بالغ بر 33 متر مربع). این آپارتمان های تک نما با تورفتگی هایی از فضاهای نشیمن که تشکیل دهنده آشپزخانه هستند طراحی شده اند. آسانسورها و پلکانی که در مرکز بلوک طراحی شده اند، دارای 6 پاگرد و کریدور دسترسی در سمت شمالی-جنوبی می باشند. در انتهای شمالی، پلکان فرار و در انتهای جنوبی، یک تراس باز آفتاب گیر باز با ارتفاع دو طبقه، برای استفاده ی مشترک قرار دارد که نور آفتاب را به داخل کریدور آورده و پویایی خاصی به نما می دهد. در ترازهای پایین تر، واحد سرایداری و نیز محل پارک کالسکه ی بچه و دوچرخه وجود دارد و در تراز سقف نیز فضای مخصوص بازی کودکان قرار گرفته است.