اما کف پوش سنگی در هر دو فضا از یک جنس می باشد؛ مجموعه ای باشکوه از پیچک ها و گیاهان رونده، بدون اینکه دخالتی در حرکت آنها ایجاد شود بین فضاهای داخلی و خارجی کشیده شده اند. سقف خانه به شکل پوست گرفته شده سیب می باشد و نه توسط دیوار، بلکه با کابل های کششی که به ستون فولادی مرکزی متصل هستند، نگه داشته می شوند. در مرکز تنگ این فرم حلزونی شکل، جایی شبیه یک آشپزخانه متداول وجود دارد؛ اما اتاق خواب ها کجا هستند؟

اتاق خواب ها در فضا مانند مجموعه ای از بشقاب های کوچکی هستند که در حال پرواز و معلق اند و کمدهای لباس و وسایل در این اتاق ها، کمد های استوانه ای مجاور دوار که آن ها نیز از سقف آویزان شده اند. این خانه، یک محیط شبه طبیعی و یک زمین بازی پرهیجان است که از قید هرچه که در این دنیاست، آزاد می باشد. با تمام این اوصاف یک هندسه کنترل کننده در خانه باوینگر وجود دارد؛ فرم حلزونی، کاملا لگاریتمی است و هر کدام از اتاق ها، قسمتی بیرون زده از پاگرد پله گرد مرکز ساختمان می باشند و همچنان فرم حلزونی در داخل خود تنگ تر می شود. آخرین و بلندترین بشقاب که تخصیص به کارگاه یافته است تبدیل به استوانه بیرون زده ای شبیه برجک توپخانه یک قصر شده است. ژان و نانسی باوینگر هنرمندانی از دانشگاه نورمن بودند؛ جایی که بروس گاف رئیس بخش معماری آن بود. آنها کارفرمایانی عالی بودند چرا که ساخت پنج ساله، خانه را تحمل کردند.

بروس گاف یک معمار تجربی بود که به هر نوع تفکر در مورد سبک های طراحی اعتنایی نداشت. او نگرش غریبی نسبت به زمان داشت و معتقد به تفکر نه در زمان گذشته و نه در آینده، بلکه تنها در چیزی بود که از آن به عنوان" زمان حال مستمر" یاد می کرد. خانه باوینگر نمونه خوبی از این دست است.این خانه بازگشتی دوباره به طبیعت است اگرچه نگاهی به گذشته ندارد. با وجود اینکه طرح این ساختمان نوعی خیال پردازی است، طرحی کاملا آینده نگر نمی باشد.