تادائو آندو در سال ۱۹۴۱ در اوساکای ژاپن به دنیا آمد، آندو از سن ۱۰-۱۷ سالگی در یک کارگاه نجاری کار می کرد. وی اغلب به ساخت مدل‌های چوبی از کشتی و هواپیما می پرداخت، او صنعت و ساختار سنتی چوبی ژاپنی را از یک نجار که مغازه ی او در خیابان مقابل خانه شان بود، فرا گرفت. از سال ۱۹۶۲-۱۹۶۹، در دهه ۲۰ سالگی، آندو تصمیم به یادگیری خودآموز مستقیم معماری گرفت، که او را به خارج از ژاپن برای مشاهده ی معابد، مقابر و چای خانه ها، به اروپا، آفریقا و آمریکا برد.

او معماری را با رفتن و دیدن ساختمان های واقعی و مطالعه ی کتاب هایی در مورد کارهای معمارانی از قبیل: لوکوربوزیه، لودویش میس فن در روهه، آلوار آلتو، فرانک لوید رایت و لوئی کان یاد گرفت. وی قبل از بازگشت به اوساکا در سن ۲۸ سالگی و باز کردن دفترش، به عنوان استادیار در دانشگاه‌های توکیو، هاروارد, دانشگاه کلمبیا بوده است. تقریباً همه پروژه‌های وی، از بتن نمایان به عنوان ماده اولیه ساخته شده اند. او برای به دست آوردن بتن نرم تمیز و کامل برای ساختمان هایش، دقت زیادی در ساخت و قالب گیری فرم‌های بتنی می کرد. اکثر پروژه‌های آندو در ژاپن قرار دارند و به طور متمرکز در اوساکا، جایی که او به دنیا آمده بزرگ شده و هم اکنون زندگی و کار می کند. علاوه بر یک سری ساختمان‌های مذهبی، وی موزه ها، ساختمانهای تجاری که شامل ادارات، کارخانجات و مراکز خرید می‌ باشد را طراحی کرده است. به هرحال خط مشی حرفه ای او با پروژه‌ های مسکونی شروع شده. از زمان تأسیس کارگاه شخصی خود در سال ۱۹۷۰، آندو تا کنون بیش ار یکصدو پنجاه پروژه ی معماری را طراحی کرده‌ است. از جمله:

موزه هنرهای معاصر فورت وورث

کلیسای نور

کلیسای روی آب که در عین سادگی از زیباترین و مشهورترین کارهای اوست.

منتقدین معمولا بر کیفیت های ژاپنی ساختمان های تادائو آندو تاکید دارند. سادگی و سکون این ساختمان ها و استفاده هوشمندانه از نور روز شواهدی از تاثیر قوی غرب خصوصا معماری لویی کان در آثار وی می باشد. دیوارهای بتن مسلح سخت آندو می توانند به عنوان سازه هایی مقاوم در برابر زلزله نیز محسوب شوند؛ اما نازک کاری لطیف و سازماندهی دقیق نشانه های به جا مانده از قالب بندی بتن، مطمئنا از ساختمان هایی مانند انجمن ساک و موزه هنرهای کیمبل الهام گرفته است. آندو عموما یک معمار اتاق های درون گرا و ایستاست تا معمار فضاهای آزاد سیال؛ این ویژگی مخصوصا در خانه های شهری ابتدایی او به چشم می خورد.

پلان مطلوب وی مستطیلی است؛ که به سه قسمت تقسیم شده و قسمت میانی به عنوان حیاط مرکزی و منبع اصلی نور روز، باز نگه داشته شده است. یکی از نمونه پروژه های او خانه هوریوچی است که در اوزاکای کشور ژاپن واقع شده است. درخانه هوریوچی، دیوارهای بتنی وجود دارد و همچنین مستطیل سه طرفه،حیاط مرکزی، پل و صفحات مات شیشه ای که همگی در تعادلی هماهنگ می باشند. پلی موجود که به یک سمت حیاط مرکزی خانه حرکت کرده و استفاده بهتری از صفحات شیشه ای به عنوان پرده هایی نیمه شفاف میان حیاط مرکزی و خیابان شهر شده است.

آندو در توصیفات خود از این خانه از اهمیت سمبلیک این حائل سخن گفته است. اگر این پلان درون گرا، نپذیرفتن آشفتگی بصری خانه باشد؛ این صفحه نیمه شفاف تلاشی بر سازش با آن است. با باز گذاشتن کامل حیاط مرکزی در سمت خیابان، این حیاط به فضایی نیمه عمومی و یا شاید حتی یک میدان شهری کوچک تبدیل می شد. آندو به ندرت از فرم های معماری سنتی ژاپن استفاده می کند.