به گزارش ارگان معماری: در سال 1944 کارکنان کارخانه های هواپیمایی آمریکا با احتمال پایان جنگ جهانی دوم و بیکاری در آینده، به فکر استخدام در جاهای دیگر افتادند.

این خطر وجود داشت که قبل از یافتن کاری جدید از کارخانه رانده شوند؛ اما اگر آنها متقاعد به این امر می شدند که کارخانه باید به تولید محصولات زمان صلح بپردازد؛ امید ادامه کار در زمان پس از جنگ نیز همچنان به قوت خود باقی می ماند و اگر این محصولات، خانه هایی بودند که کارکنان کارخانه به شدت محتاج آن بودند، انگیزه ادامه کار در کارخانه قوی تر می شد.

این طرح، یک پلان دایره ای شکل و مقطعی آیرودینامیک برای کم کردن فشار باد و اتلاف انرژی داشت. کلیه خدمات مکانیکی شامل دو حمام دایم اکشن در یک هسته مرکزی متمرکز شده بودند؛ در غیر اینصورت پارتیشن های شعاعی که ابزارهای ذخیره دواری بودند، پلان را مانند یک کیک به پنج قسمت شامل نشیمن، دو اتاق خواب، آشپزخانه و هال ورودی تقسیم می کردند. اجزای تشکیل دهنده کل خانه می توانستند با یک کامیون حمل شوند. همچنین تخمین زده شده بود که یک تیم شش نفره می توانست آن را یک روزه در زمین خود نصب کند.

دو نمونه از آن ساخته شد ولی به علت سرمایه هنگفتی که برای تجهیز کارخانه لازم بود، و در عین رغبت دیگر همکاران، فولر از ادامه کار دلسرد شد و عاقبت از آن منصرف شد. بنابراین خانه آینده در آینده باقی ماند؛ اما این اقدام به نوبه خود موثر بود و خروج دسته جمعی کارکنان از کارخانه متوقف شد. به این صورت طرح این خانه، قبلا به هدف خود رسیده بود. یکی از گونه های آزمایشی این طرح که کاملا مرمت شده است، در موزه هنری فورد در دیربورن در میشیگان وجود دارد.