هتل امپریال

هتل امپریال

به گزارش ارگان معماری: "هتل بدون صدمه باقی مانده است. ساختمانی که نتیجه ی نبوغ شماست. تمام قسمت ها کار می کنند. هتل سرپناه صدها نفر بی خانمان می باشد.."

این تلگراف که در تاریخ معماری مدرن به ثبت رسیده، در سال 1923 و پس از زلزله ی ویران کننده ی توکیو توسط "اواکایرا" مدیر هتل امپریال به فرانک لوید رایت (Frank Lloyd Wright) زده شد و ثابت کرد که معمار خود آموخته ی آمریکایی نه تنها در ترکیب معماری مدرن و معماری سنتی ژاپنی موفق بوده، بلکه در مهار زلزله های مهیب توکیو نیز گامی فراتر از حد تصور مهندسان زمان خویش برداشته است.

این هتل در سال 1915 و در زمینی ساخته شد که به گفته لوید رایت مانند پنیر نرمی به عمق دو متر بوده و پس از آن نیز تا عمق زیادی لجن نرم وجود داشت. بدین ترتیب رایت به جای حفاری و رسیدن به زمین مقاوم، پایه های بنا را روی لجن ها شناور ساخت، سپس برای جلوگیری از خردشدن بنا، ساختمان را به قطعات کوچکتری تقسیم نمود به طوری که اتصال اندکی با یکدیگر داشته باشند. او همچنین دیواره های جانبی و ستون های بتنی را از کف طبقات جدا نموده و بدین ترتیب تمامی اجزای بنا به صورتی قابل تحرک درآمده که هنگام زلزله پس از اندکی حرکت به جای اول خود بازمی گشتند.

فرانک لوید رایت در طراحی داخلی این هتل از اصول سازماندهی فضایی و ارتباطی بناهای ژاپنی نظیر فضاهای کوچک و غیرمنتظره، تنوعی نامحدود از تجربه های فضایی، حیاط های مرکزی، راهروهای کم عرض و طویل و اتصال ناگهانی فضاهای طویل و تاریک به فضاهای بزرگ، شفاف و روشن الهام گرفته است.

هرچند که این هتل پس از زلزله 1923 صدمات کمی را متحمل شد ولی پس از جنگ جهانی دوم، بسیار کهنه و به دور از شرایط آسایش به نظر می رسید. لذا در سال 1968 این هتل تخریب شد و هتلی جدید به جای آن ساخته شد. البته از آنجایی که کل بنا از لحاظ سازه، قابل تفکیک بودند، همه قسمت ها به غیر از دو بازوی کشیده واحدهای اقامتی از هم جدا شدند و در موزه معماری Mura بیشتر قسمت ها به هم متصل شدند و هم اکنون سالانه مورد بازدید بسیاری از دوستداران آثار فرانک لوید رایت قرار گرفته است.