اگر چه این طرح تخیلی و مربوط به آینده نیست، کارفرمای این طرح که یک مهندس هواپیمایی جوان بود این نکته را دریافته بود که طرح این خانه باید طرحی عملی برای استقرار ساختمان در سایتی با شیب تند باشد. طرح اقامتگاه مالین در لس آنجلس آمریکا به سال 1960 میلادی، روی یک تک ستون عظیم بتنی بنا شده است؛ که این ستون عمیقا در داخل زمین فرورفته است. اما در عوض خط شیب صخره، آبهای جاری روی تپه و حتی پوشش گیاهی آن، دست نخورده باقی مانده. هزینه ساخت این خانه؛ نصف روش های متداول بود.

خانه پلانی هشت گوش داشته و یک طبقه می باشد. تک ستون بنا، تا سقف ادامه نیافته و فقط به زیر کف می رسد. اما در مرکز سقف، جایی که باید ستون ادامه می یافت، یک نور سقفی دایره ای شکل، مرکز این پلان نسبتا عمیق را روشن می کند. کل معماری داخلی این بنا، فضایی بدون ستون و انعطاف پذیر است که نیمی از آن توسط پلان بازی از فضاهای آشپزخانه، ناهارخوری و نشیمن با شاه نشینی شومینه دار، همراه با فضایی برای نشستن در میان پلان و درست در زیر نور سقفی اشغال شده است. نیمه دیگر مانند تکه های یک کلوچه به اتاق خواب ها تخصیص داده شده است.

تنها سوالی که باقی می ماند، نحوه دسترسی به این ساختمان است، یک پل باریک از بالا، میان زمین طبیعی تا ورودی خانه در نزدیکی آشپزخانه کشیده شده است و این در جایی است که دیوار بیرونی برای شکل دادن یک بالکن عقب نشینی کرده است. و بازدیدکنندگان، از زیر ساختمان وارد یک آسانسور روباز می شوند که شیب زمین را با یک مسیر ریلی کوچک طی کرده و با عبور از زیر خانه به انتهای پل در سمت زمین طبیعی آن می رسد.

طراح این خانه ی ویلایی؛ جان لاتنر دوران می باشد. وی کارآموزی خود را نزد فرانک لوید رایت سپری کرده و پس از مدتی به یک معمار ارگانیک تبدیل گشت. هالیوود نگاهی قابل توجه به اقامتگاه مالین داشته و از این خانه در فیلم های متعددی مانند فرشتگان چارلی و بدلکار استفاده شده است.