با طراحی آپارتمان هایی میان طبقات بیست یکم تا شصتم، این برج ها بلندترین مجتمع مسکونی نیز به شمار می آمدند و همچنین تجربه ای شجاعانه در زمانی بود که معماران و طراحان شهری به دنبال یافتن فرم های جدیدی از تراکم های بالاتر برای آینده ی شهر بودند. این مجتمع مسکونی در شهر ایلینویز ایالت شیکاگو آمریکا ساخته شد.

در پای این برج ها و در طبقات اول و دوم؛ سازه ای متعارف شامل دو بلوک شهری، فضاهای تجاری ایجاد نموده و دارای لنگرگاهی با 700 قایق می باشد. همچنین در بالای آن مسیر اسکیت، تالار سخنرانی و 16 طبقه بلوک اداری قرار گرفته است. پارکینگی برای 900 اتومبیل در 18 طبقه ی پایینی هر دو برج قرار دارد و دسترسی اتومبیل ها برای پارکینگ به صورت رمپ مارپیچی پیوسته در این طبقات تأمین شده است.

براتراند گُلدبِرگ این طرح را با عبارت «شهری در دِل شهری دیگر» توصیف کرد و آنرا جبرانی برای مسائل ایجاد شده توسط طراحی ناحیه بندی شهر دانست که در آن فضاهای مسکونی شهر از نواحی تجاری جدا شده بودند؛ همچنین این پروژه با جدا کردن کاربری های روزانه و شبانه برای دو نوبت زمانی (شیفت) طراحی شده است.

در داخل برج ها، نحوه ی نگرش به توزیع و چیدمان داخلی آپارتمان ها کاملا یکنواخت و منطقی است. پلان مدور باعث ایجاد جزئیات و طراحی همسان بدون هیچ گونه شرایط خاص و تغییر چیدمان یا توجه به جهت گیری خواهد شد. در مرکز هر برج، یک هسته ی مرکزی سازه ای به قطر 10/7 متر، آسانسورها و پلکان را در خود جای داده و کلیه ی قسمت های خدماتی ساختمان در آن قرار دارند. تیرهای شعاعی از مرکز حرکت کرده تا ستون های هم مرکز را در نما ایجاد کنند و فضا را به 16 قسمت مساوی تقسیم کنند و تراس های نیم دایره ای شکل از نمای خلل و فرج دار شیشه ای ساختمان بیرون زده و طره ای باشند.

ورود به آپارتمان ها از طریق کریدورهای دسترسی انجام می شود که در هر طبقه دارای آسانسور می باشند. در داخل واحدها آشپزخانه و حمام ها پس از هال ورودی قرار گرفته اند و قسمت های نشیمن در نزدیکترین حد به نما قرار دارند. کوچکترین آپارتمان های این برج یک قطاع دایره ای از این پلان مدور را اشغال می کنند، واحدهای بزرگ تر با اضافه کردن نیم قطاع یا یک قطاع کامل دیگر به این واحدها بدست می آیند. اگر چه برخی از این واحدها به منظور واحدهای تجاری استیجاری طراحی شده اند، اما همگی دارای سیستم گرمایش مرکزی و آب گرم جداگانه می باشند.