احجام بی پیرایه، متشکل از سطوح هندسی ساده در بستری از مدولاسیون واضح، با مصالح ابتدایی همچون بتن نمایان، شیشه، چوب و نوری که به آرامی بر آنها می تابد، در جهت ایجاد فضایی مینی مالیستی، آرام و با احساسی انسانی، به خدمت گرفته می شوند و به کمک آب که انعکاسی متداوم را به نمایش می گذارد، در کمال زیبایی خود بکار می روند.

دیوارهای سایت وظیفه به تاخیر انداختن درک ساختمان توسط مخاطب موزه را دارند. راه ها و مسیرهای پیاده متعدد به داخل و اطراف ساختمان، بازدیدکنندگان را به مشاهده معماری از زوایای مختلف با پرسپکتیوهای غنی دعوت می کند.

آندو اعتقاد خود را مبنی بر نقش هدایت کنندگی معماری در راه و رسم زندگی مردم ابراز می دارد و علاقه خود را به "نوعی از معماری، که به مردم القا می کند، از منابع خودشان برای حرکت به آینده استفاده کنند" با ایجاد مسیرها و فضاهای ارتباطی متعدد در طرح هایش نشان می دهد.

از درون به بیرون بنا لایه های متعددی از فضا را می توان شناسایی کرد. ابتدا فضاهای نمایش و گالری که لابلای دیوارهای بتنی شکل می گیرند و سپس فضایی حد فاصل این فضای گالری ها و جداره شفاف و شیشه ای بنا، این فضای بینابینی گاه با پله پر شده و گاه با فضایی است، متشکل از دیوارهای از کف تا سقف شیشه ای برای دیدن استخر و مناظر دوردست.

در نهایت نیز محدوده ای ورای دیوارهای شیشه ای وجود دارد. این فضا شامل سقفی کنسول شده است که از تابش مستقیم اشعه خورشید بر کارهای هنری جلوگیری می کند. المان "وای" شکل این کنسول بزرگ را نگه می دارد، از سوی دیگر ریشه در آبی دارد که تا مجاورت جداره شیشه ای ساختمان پیش می رود. این ها همگی تمهیداتی هستند که آندو به واسطه آن توانسته این موزه را برخلاف بسیاری از موزه های صلب و نفوذ ناپذیر، در پوششی شفاف از شیشه قرار دهد.

گالری ها دارای منابع نوری متعدد و ارتفاعات متنوع اند، که گاه تمام ارتفاع بنا و گاه نیمی از آن را شامل می شود. نور طبیعی توسط سطوح گاه مسطح و گاه منحنی کنترل می شود و فضاهای داخلی را به گونه ای شکل می دهد که یادآور موزه هنری کیمبل می باشد. نور تابیده شده از بنا و انعکاس بنا در استخر هنگام تاریکی شب تداعی کننده چراغ های بزرگ نورانی است.

ارگان معماری سرزمین معماران جوان