کارفرمایان این طرح آقا و خانم ویلیام و جولیا چنس بودند. پروژه باغستان خود را بزرگتر از آنچه هست نشان می دهد، زیرا پلان متشکل از بال های همسان نسبتاً باریک است که به دور یک حیاط مرکزی شکل گرفته اند. وجه غربی حیاط مرکزی نمی تواند کاملا یک بال ساختمان نامیده شود؛ چرا که تنها یک رواق یک طبقه از قوس های نیم دایره سنگی می باشد. تمامی اتاق های اصلی- تالار یا سالن پذیرایی، ناهارخوری و اتاق مطالعه – در بال جنوبی طبقه همکف قرار دارند و به تراسی آفتاب گیر باز می شوند. بال شرقی عموماً حوزه ی کارکنان بوده و جبهه ی شمالی توسط ورودی کالسکه به دو قسمت تقسیم شده است که در یک سمت آن کارگاه نقاشی و مجسمه سازی خانم جولیا قرار دارد.

دو قسمت که ظاهراً یک کاربری دارند- یک محوطه خدماتی درشرق و یک اصطبل در شمال- به حال و هوای آرامش بخش ساختمان کمک می کنند. همین فقدان خودنمایی بنا بود که دیپلمات آلمانی هرمان ماتسیوس را آنچنان تحت تاثیر خود قرار دادکه خانه باغستان را برای نمایش کارهای لوتینز در تحقیق معروف خود درسال 1904 به نام خانه های انگلستان انتخاب کرد. استفاده ماهرانه از مصالح در دیوارهایی از سنگ بارگت مایل به زرد با لایه های سفال روی هم قرارگرفته که زنده کننده سبک رومی بود. باغ به اندازه خانه اهمیت دارد اما ارتباطشان بدون قاعده خاصی بوده و کلاً تصادفی به نظر می رسد؛ معماری محوطه متقارن و شبیه بقایای یک کلیسای ویران شده است که تبدیل به بستری از گل و گیاه و راه های سنگ فرش شده گردیده است.

در پس این ها محوطه چمن کاری شده ای وجود دارد که باز هم بر وجود یک محل کشاورزی قدیمی بزرگتر اشاره دارد. کل این تاثیرات نوعی تصور است، اما با این حال محیطی اغوا کننده خلق می کند.