اسکار نیمایر ریبریو دی آلمیدا سوارس فیلو، متولد 15 دسامبر 1907 در شهر ریو دوژانیرو برزیل می باشد. وی در دانشگاه Escola Nacional (دانشگاه فدرال ریو دوژانیرو) فارق التحصیل شده و اولین دفتر معماری خود را در کارگاه تایپوگرافی (حروف چینی) پدرش افتتاح کرد. وی به عنوان مشهورترین معمار برزیلی و یکی از صاحب سبک ترین معماران جهان ،علی الخصوص به خاطر شهر برازیلیا شناخته می شود. وی یکی از چهره های کلیدی در توسعه معماری مدرن به شمار می رود. او در سال 1960 به خاطر طراحی مقر سازمان ملل در شهر نیویورک به شهرت جهانی رسید.کشف وی از نحوه ساختار زدایی و استفاده از بتن در فرم های پیچشی در اواخر قرن 20 و اوایل قرن 21 بسیار تأثیرگذار بوده است.

 نیمایر همواره توسط پیروان و طرفداران و حتی منتقدان سبک خود، مورد ستایش و تحسین قرار گرفته و او را با عنوان مجسمه ساز یادمان های تاریخی ذکر می کنند. خود او اظهار داشته که تأثیر شدیدی از کارها و سبک لکوربوزیه گرفته است.البته وی در یک مصاحبه از تغییر مسیر کاری خود به سمتی دیگر سخن گفته است.بخصوص که او در خاطرات خود،استفاده از شکل های انتزاعی و منحنی را از بهترین تجربه کاری به عنوان امضای کار خود عنوان کرده است.یکی از اظهار نظرهای مهم او چنین بوده است: من به زاویه ها و خطوط مستقیم و انعطاف ناپذیر که توسط انسان خلق شده، هیچگونه علاقه ای ندارم. علاقه شدید من به خطوط روان، و منحنی های عمیق موجود در طبیعت کوه ها،رودخانه ها و اقیانوس های کشور من می باشد. خطوط کرو و نرم ماهیت کل جهان می باشد، که از جهان کرو انیشتن به وجود آمده است. 

 اولین پروژه بزرگ او، ساختمان های PamPulha در شمال شهر بلو هوریزنته بوده است. کارهای او تحسین قشر عظیمی از معماران، طراحان و مردم عادی را به همراه داشت، بخصوص طرح کلیسای سنت فرانسیس. در فاصله بین دهه 40 تا 50 میلادی، نیمایر یکی از قدرتمندترین معماران برزیل در داخل و خارج از کشور خود به حساب می آمد. از دیگر فعالیت های مهم وی می توان به ساختمان مسکونی ادیفیشو کوپان (Edificio Copan) در سائوپائولو، و همکاری با لکوربوزیه (و دیگر بزرگان صاحب سبک) در ایالات متحده، و همچنین  دعوت دانشگاه ییل و هاروارد برای تحصیل در این مراکز بوده است.  

 در سال 1956 نیمایر توسط رئیس جمهور جدید برزیل، ژوسلینو کوبیتچک دعوت شد تا طراحی ساختمان های مدنی پایتخت جدید برزیل در شهر برازیلیا را به دور از مراکز شهر بر عهده گیرد.طرح های او برای کنگره ملی برزیل، کلیسای جامع برازیلیا، مجموعه فرهنگی جمهوری، ساختمان دا آلورادا (Alvorada) ، ساختمان پلانالتو (Planalto) و دادگاه عالی فدرال در سال 1960 تکمیل شد.کل مجموعه به وسیله عناصر تجربی مشترک طراحی و اجرا شده است. 

 طراحی این شهر مدرن باعث شد تا دانشگاه برازیلیا تأسیس شود و او به عنوان رئیس دانشگاه و عضو افتخاری موسسه ملی آمریکا انتخاب شود. با توجه با ایده ئولوژی  چپ گرای وی، و تعامل وی با حزب کمونیست، پس از کودتای نظامی سال 1964، کشور را ترک نموده و دفتر طراحی خود را در شهر پاریس افتتاح کرد.او در سال 1985 به برزیل بازگشت و در سال 1988 جایزه معتبر معماری پریتزکر پرایز را دریافت کرد. وی بخشی از دوران کودکی خود را در کشورهای کمونیست شوروی و کوبا گذراند. در اواخر قرن 20 و اوایل قرن 21، طرح موزه هنرهای معاطر نیترو (Niteroi) به اجرا رساند. در طول 78 سال فعالیت نیمایر، بیش از 600 پروژه طراحی و اجرا شده است. اسکار نیمایر در 5 دسامبر 2012 در سال 104 سالگلی، ده روز  قبل از تولد 105 سالگی خود درگذشت.