برنامه فیزیکی پروژه واضح و روشن بود، ساختمان می بایست شامل دو سالن اجرای موسیقی باشد، به این ترتیب که سالن اصلی ظرفیتی در حدود 2500 نفر و سالن کوچکتر پذیرای 1200 نفر باشد. موقعیت پروژه به واسطه برنامه ساده اش نیست بلکه در رویکرد متفاوتی است که معمار در پاسخ به نیازهای تعریف شده می دهد. وی دو سالن را در دو حجم مجزا در هیاتی پویا و ارگانیک طراحی کرده است؛ گویی احجام بنا با موسیقی کنسرت ها در حال رقصند. استفاده از رنگ زرد در جداره های هر دو ساختمان آن ها را به یکدیگر پیوند زده و مجموعه را به عنصری شاخص در زمینه تبدیل نموده است. در سالن اصلی، صحنه اجرا در مرکز پلان و جایگاه های نشستن گرداگرد آن قرار گرفته اند. همچنین تراس هایی پشت سر هم و حول مرکز در قالب سطوحی حلقوی و مدور جانمایی شده اند که با ساختاری پلکانی و ایجاد سطوح متعدد جهت انعکاس صدا بالاترین میزان آکوستیک را میسر می سازند. این ترفند فاصله دریافت صدا در دورترین جایگاه را به نحو چشم گیری کاهش داده است.