تعاملات اجتماعی در فضاهای شهری

فعالیت های انسان در محیط نظام پیچیده ای را تشکیل می دهد که وجوه مختلفی داشته و رویکردهای نظری مختلفی بدان پرداخته اند. این رویکردها در محور قرار دادن مفهومی کلی یعنی کیفیت زندگی در محیط انسان ساخت مشترکند و این امر ضرورت پرداختن به قابلیت های محیط انسان ساخت را آشکار می نماید. امکان برقراری تعاملات جمعی مطلوب در سطوح مختلف خانواده و جمعی در محیط انسان ساخت از یک سو و امکان ادراک طبیعت و عناصر طبیعی از سوی دیگر بر دو جنبه از کیفیات محیط انسان ساخت دلالت دارند که در این تحقیق مورد کاوش قرار گرفته اند. علاقه به طبیعت و میل به نزدیک شدن به عناصر طبیعی و زنده احساس هایی است که به طور وسیعی کاربران محیط های ساخته شده را در بر دارد و این امر بر کیفیت زندگی در مکان های فعالیت موثر است.


در دوران معاصر با افزایش فردگرایی، توجه به محیط کالبدی بعنوان محمل انسانهای همجوار، در جهت نزدیکتر کردن آنان به یکدیگر و جبران بخشی از تعاملات اجتماعی از دست رفته جاری در بناها و بافتهای معماری و شهری گذشته، اهمیت بیشتری یافته است. این پژوهش قصد دارد، تا با کنکاشی در چگونگی سازگاری و ترکیب کردن زمینه های کالبدی فضای معماری و زمینه های روانی- اجتماعی استفاده کنندگان از آن، بوسیله طرح محیط کالبدی و با معیت همساختی بالای ایندو وجه، گامی هرچند کوچک در جهت نزدیکترکردن انسانهای حاضر در فضای معماری، خصوصاً فضاهای عمومی ابنیه مسکونی، فرهنگی، آموزشی و درمانی، که جزو بناهای آنتروپوفیلیک (انسانی) محسوب می شوند و روح انسانها در آنها، مخاطب فضاست، بردارد. مسئله ایجاد روابط اجتماعی مطلوب در فضاهای معماری و افزایش فرصت های تعامل اجتماعی در ساختمانهای عمومی توسط طراحان، زمینه ساز کنکاش در خصوص نوع و میزان تأثیر عاملهای انسانی- کالبدی و فرآیند آن، در این مسئله شد.