این زره از 2 دیواره تشکیل شده است: یکی منحنی که در مجاورت اتوبان قرار گرفته و دیگری مسطح که هر دو توسط میله های فولادی قرمز رنگی به هم متصل و پایدار شده اند. همچنین یک فضای خالی در بین این 2 دیواره،3 آسانسور شیشه ای برای دسترسی به طبقات را در خود جای می دهند. بالکن هایی که در مجاورت پنجره بزرگ دیوار منحنی قرار گرفته اند فرصت ایستادن و تماشا کردن منظره را فراهم می آورند. شیشه منحنی دیوار بیرونی اجازه می دهد نوری که در دل ساختمان ایجاد شده است به بیرون منتشر شود و در شب نور چراغ اتومبیل ها و نئون های تبلیغاتی چند رنگ را باز می تاباند. این صفحه غول پیکر از داخل اتومبیل هایی که از اتوبان عبور می کنند همچون یک نشانه شهری مبهم به نظر می رسد.

در وجه دیگر پروژه، پشت به دیوار محافظ و رو به مرکز شهر، یک فضای سبز و آفتابی وجود دارد. در اینجا سه ساختمان منحنی، واحدهای اقامتی را در خود جای می دهند. در درون بنا، راهروها و فضاهای ارتباطی نه تنها به عنوان فضاهای نیمه خصوصی، حریم واحد ها را حفظ می کنند بلکه عامل تبدیل مقیاس شگفت انگیز عناصر اصلی نظیرهال ورودی و دیوار محافظ به مقیاس صمیمی و متعارف واحدها نیز می باشند. پلان های بادامی شکل و پنجره های پخ شده سبب می شود که هر واحد رو به جنوب قرار گیرد و علاوه بر نور مناسب از منظر فضای سبز دانشگاه و نیم سایه ای کلیسای "ساکره کُر" و "مونت مارتر" بهره مند شود.

اقدام جسورانه معمارطرح برای تفکیک بزرگراه از ساختمان، بسیار حائز اهمیت است. او با کاری بسیار ساده و تنها با ایجاد یک صفحه محافظ، توانست فضایی آرام را برای دانشجویان رقم زند و آنچه را که نیازی به دیدنش ندارند، را نبینند که البته این اصلی ترین ایده او برای این بنا بوده است.