ایده اصلی در طراحی این مجموعه پیروی از اصول طراحی محلات مسکونی است و ساختار حجمی پروژه را بازوهای کم ارتفاع و آرامی تشکیل داده اند که به سادگی توسط یک کریدور خطی که ارتفاعی بیشتر از سایر بناها دارد به هم متصل شده اند. چرخش بازیگوشانه یکی از بازوها (که نبودش پروژه را در معرض خطر یکنواختی قرار می دهد) به سادگی مفهوم انبساط را جهت خوانایی فضای ورودی به مخاطبین القا می کند. به نظر می رسد گسترش افقی توده کم ارتفاع و نسبتا متخلل مجتمع در ایجاد ارتباط میان بنا و بافت کم ارتفاع پیرامون آن نیز موفق بوده است.

هندسه حاکم در حیاط های مرکزی، چیدمان فضای سبز و قرارگیری عناصر سایت نیز همان طور که انتظار می رود از خطوط راست و منظمی تشکیل شده که موجب سهولت دسترسی و استفاده سالمندان، به خصوص بیماران تحت مراقبت های خاص از این فضا ها گردیده است.

در نزدیکی جداره های سایت، بر خلاف حیاط های مرکزی، خطوطی ارگانیک و باغچه هایی شیبدار محوطه را از خیابان های اطراف جدا می سازند. فضاهای ورودی، لابی و سالن های غذاخوری، بیشتر روحیه ای شبیه به فضاهای داخلی یک هتل را به نمایش می گذارند؛ ولی در بخش های اقامتی، صمیمیت حاصل از انتخاب کفپوش مناسب و رنگ های نسبتا گرم، کمی از رسمیت فضاهای اصلی و پرکاربرد مجموعه کاسته است.

در این مجتمع، علاوه بر انواع متنوع بخش ها و واحد های اقامتی، فضاهای عمومی بسیاری نیز وجود دارد که از آن جمله می توان به آشپزخانه جمعی، دو سالن بزرگ غذاخوری، کتابخانه، آرایشگاه و سالن تفریحی اشاره نمود. علاوه بر اینها، تراس های سبز، نشیمن سنتی ژاپنی، سالن های تشریفات، حمام سنتی نیز در این مجتمع وجود دارند، که همه این فضاها باعث شدند تا این مجتمع به یکی از معروف ترین مجتمع های اقامتی ژاپن تبدیل گردد. (گفتنی است که به علت افزایش طول عمر در این کشور و رشد نسبتا کم جمیعت ژاپن، به طور متوسط هر فرد جوان متاهل از 7 سالمند خانواده خود مراقبت می کند که این آمار حاکی از رشد اهمیت و استقبال شهروندان از خانه های سالمندان نیز می باشد.)

خانه سالمندان سان سیتی در شهرک Takatsuki در حومه شهر "اوساکا"،  کشور ژاپن واقع شده و در سال 2001 ساخت آن به اتمام رسید. و از اولین مجتمع های اقامتی چند منظوره ژاپن است، که شامل 91 واحد اقامتی مستقل، 24 واحد اقامتی جمعی و 68 واحد تحت مراقبت های ویژه می باشد.

تفکیک بخش ها و ارتباط خوشه ای واحد ها، که از کانسپت طراحی خانه های آمریکایی گرفته شده است، باعث می شود ساکنین در هر یک از واحدهای مستقل، جمعی و مراقبت ویژه، بتوانند زندگی روزانه خود را قبل از ورود به فضاهای عمومی در میان حداکثر 10 تا 15 نفر از واحد همسایگی خود تجربه کنند.