روزگاری معماری در ساختن چهار دیوار و سقفی بر آن خلاصه می‌شد. اما اکنون دیر زمانی است که هنر، فناوری و البته ذوق و سلیقه و طرح‌های مبتکرانه، رنگ و لعابی دیگر به آن بخشیده است. در ادامه به طراحی و فضاسازی داخلی موزه‌ی لانیان درکشور تایوان خواهیم پرداخت که از چنین پیش زمینه‌ای برخوردار است.

 این موزه که توسط کریس یائو (Chris Yao) و گروه معماری"Artech"طراحی و اجرا شده، در مجاورت بندر وُشی (Wushih) قرار گرفته است. بندری که روزگاری بسیار پر رونق بوده و اکنون به یک مرداب زیبا و خیال انگیز تبدیل شده است. این موزه که در استان یولِن (Yilan) در کشور تایوان احداث شده، قرار است بازتاب دهنده‌ی تاریخ منحصربفرد، هنر غنی و البته چشم‌اندازهای زیبای این کشور باشد.

به علاوه باید اشاره کرد که در ادامه‌ی مسیر احیا و بازسازی تاریخچه‌ی این بندر، موزه‌ی لانیان در نظر دارد طبیعت و اکوسیستم غنی منطقه‌ی یولِن را نیز در قالب یک ساختار نمایشگاهی بیرونی، به بازدید کننده معرفی کند. حجم سازی و ساختار هندسی این بنا در اصل از صخره‌های سراشیب الهام گرفته شده است که اغلب در سواحل قابل مشاهده‌اند. صخره‌هایی که در محوطه و پیرامون موزه نیز دیده می‌شوند. در واقع فضاهای این نمایشگاه به گونه‌ای طراحی شده است که گویی به درون یک صخره قدم می‌گذارید.

معماری مینیمالیستی این بنا با ضمیمه کردن حجم‌های مثلثی شکل در زوایای مختلف، از عوارض زمین که در همان حوالی قرار گرفته‌اند، الگو برداری کرده است. این سازه از حجم‌های شیشه‌ای و بافتی از مواد جامد، ساخته شده است. بخش مستحکم بنا ویژه‌ی فضاهای نمایشگاهی و  بخش شیشه‌ای و شفاف آن، مخصوص راهروهای اصلی و فضاهای رستورانی است. در نمای بخش بیرونی نمایشگاه از سنگ گرانیت به همراه  پنل‌های کست آلومینیومی (Cast aluminum) استفاده شده تا ارائه‌ دهنده‌ی تصویری از فساد و تحلیل رفتگی تدریجی صخره‌ها در محیط طبیعی بوده و در عین حال بیانگر تغییرات فصلی و موسمی چشم‌اندازهایی باشد که بر دشت لانگ یانگ (Lang Yang) مستولی است.

ساختار  این پنل‌ها دارای بافتی متفاوت  و  اندازه‌هایی گوناگون است  تا نشانگر نت‌های یک موسیقی و ضرباهنگ آن باشند. موسیقی که برای این سازه انتخاب شده قطعه‌ی چهار فصل آنتونیو ویوالدی (Antonio Vivaldi)  است.