معماری بنای جدید در مجاورت ساختمان قدیم که در سال 1906 میلادی طراحی شده است بسیار متفاوت و در عین حال تاثیرگذار به نظر می رسد. ساختمانی سنگین و سیاه رنگ که دیواره های آن در تمامی جداره ها مایل بوده و کنج های تیز و نماهای صیقلی آن موجب شده است تا لقب الماس سیاه را به خود اختصاص دهد. در مرکز این بنای هفت طبقه که توسط سه پل به ساختمان قدیمی متصل شده است آتریومی عظیم به ارتفاع 24 مترمربع قرار دارد که شاخصه اصلی طرح می باشد. جداره های این آتریوم موجی شکل از شیشه و کفپوش های طبقات از جنس چوب بوده و درخشش آتریوم بسیار تاثیرگذار است.

دیواره شیشه ای عظیمی در مقابل این آتریوم رو به آبهای دریا وجود دارد که در روز منظری مناسب به بیرون بنا داشته و در شب هنگام نیز موجب درخشندگی بنا در ساحل و بندرگاه می گردد. در جداره های این آتریوم فضاهای جانبی کتابخانه که بسیار متنوع نیز می باشند مکان یابی شده اند.در جداره های آتریوم فضاهای تجاری، گالری های نمایش، رستوران و کافه ها قرار گرفته اند. در طبقات بالاتر بنا سالن های مطالعه عمومی با ارتفاع سقفی حدود شش طبقه و چندین نیم طبقه داخلی قرار گرفته اند که روشنایی آنها هم از بازشوهای کوچک رو به دریا و هم از جداره های رو به دریا آتریوم می باشد. بخشی از قسمت اداری، اتاق های جلسات و سالن های مطالعه کوچک در بنایی به اسم ماهی با فرم ارگانیک و متناسب به خطوط بندرگاه قرار دارد.این ساختمان نیمه مستقل با ارتفاع دو طبقه و رنگی روشن در مجاورت ساختمان اصلی و در امتداد ساحل گسترده شده است.