بقعه سلطان محمدطاهر براساس کتیبه موجود در آن، مربوط به سده ۹ ه‍.ق می باشد، که در شهرستان بابل استان مازندران، روستای سلطان محمد طاهر واقع شده. این اثر در تاریخ ۱۵ دی ۱۳۱۰ با شماره ثبت ۶۷ به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسید.(الف-5)

این بنا، برجی هشت وجهی می باشد كه با آجر ساخته شده. برج بقعه با طرح هشت ضلعی در نمای خارجی دیده می شود. بالای این طاق نماها، سقف مدوری از داخل زده اند. شمسه ای رنگین نیز در وسط طاق قرار دارد. داخل بنا سفیدكاری شده است. در هر یک از اضلاع خارجی ‌این بنا یك طاق نمای بلند كم عمق قرار دارد كه بالای آن، دو كتیبه دندانه آجری و دو ردیف كاشیكاری دیده می شود. بالای آن ها نیز قرنیس های سینه كفتری و بالای قرنیس ها، تزیینات دندانه ای است. بام این مقبره، كلاه درویشی و كل ارتفاع بنا در حدود 22 متر است.

در این بقعه چهار لنگه درب بسیار نفیس چوبی منقش كاری شده وجود داشته كه بر اثر بی توجهی، این درهای نفیس به سرقت رفت، كه البته دو لنگه از این درها پیدا شد و مجددا در محل اصلی آنها نصب گردید. بالای هر دو در، دو خفنگ نورگیر مشبك بسیار ظریف و پركار قرار دارد. هر لنگه این درها دارای چهار پاسار، دو تنكه و یك قسمت میانی است.

بر روی قبر امامزاده صندوق چوبی مشبك، متعلق به تاریخ 785 هجری قمری، قرار دارد و داخل صحن یك سنگ قبر وجود داشت كه اطراف آن با آیات قرآنی به خط نسخ ممتاز نوشته شده بود كه این سنگ نیز به سرقت رفته است.