ارتفاع برج طغرل حدود ۲۰ متر است (بدون احتساب گنبد مخروطی شکلی که امروزه اثری از آن نمانده). به عقیده‌ی برخی از کارشناسان این برج شبیه عقربه‌های ساعت بوده و می‌توان از روی تابش آفتاب بر روی کنگره‌های آن زمان را تشخیص داد.

 

سرزمین ایران با سابقه شگرف علمی همواره در صحنه تمدن بشری درخششی خیره کننده دارد و فرزانگان و اندیشمندان این مرز و بوم موراد به‌سزائی در گسترش اندیشه بشری و تبلوری از خلاقیت‌ها را در منظر جهانیان به نمایش در آورده‌اند. آثاری که هر کدام در جای خود حکایت از فرهنگی غنی و پشتوانه‌ای علمی است. آری ایران سرزمین تمدن، این عبارت را در خور مدح خود کرده «هنر نزد ایرانیان است و بس».

 

یکی از شاهکارهای دوران و زیبائی‌های بر جای مانده در حاشیه شهر تهران در منطقه ابن بابویه شهر کهن ری در میان انبوهی از سازه‌های سر به فلک کشیده، شکوه خود را پس از 700 اندی سال که از قدمت آن گذشته حفظ نموده است، برجی به بلندای تاریخ، و شکوه و تمدن ایران زمین.

این برج، یادواره سردار دلاور و بنیانگذار سلسله مقتدر و با عظمت سلجوقیان «طغرل بیک سلجوقی» است که بنا به گفته پیر کاوشگر ری باستان، مرحوم دکتر حسین کریمان آرامگاه وی و مادرش و بنا به حکایت مورخ دوران و فرزانه فرهیخته زمان مرحوم محمد محیط طباطبائی زواره‌ای که مرقد وی در زوایه شمالی این برج حقایقی را فریاد می‌کند «نه تنها آرامگاه طغرل سلجوقی و مادرش است بلکه مرقد بسیاری از فرزانگان و دانشمندان عصر سلجوقی نیز است که این بقعه به پاس داشت عظمت آنها بنا شده بوده است.»

قدمت برج و پا برجا بودن آن در طی 700 سال که از ساخت آن می‌گذرد با توجه به وقوع زلزله‌های سهمگین در ناحیه نشان از پی مستحکم و عمیق این بنا دارد. پی سازنده این برج در کف آن در کناره‌های دیوارها کانا‌ل‌های گذر هوا را تعبیه کرده‌ که این کانال‌ها مانع از رطوبت دیوارها و از بین بردن خرابی‌های ناشی از آن می‌شود و دیوارهای برج طوری طراحی شده که موجب طنین صدا در درون بنا می‌شود. و اگر واعظی یا خواننده‌ای در وسط برج خطبه‌ای ایراد کند و یا تصنیفی را بسراید صدای آن در همه برج طنین انداز می‌شود.

وجود سقفی مخروطی که بر فراز دیوارهای برج قرار داشته که هم اکنون اثری از آن بر جای نیست شاید به این فناوری اکستیکی جلوه‌ای دیگر می‌داده است.

مورخ نامی ترکیه، فارق سومر نیز محل دفن طغرل را همین مکان می‌داند. عده‌ای دیگر از نویسندگان این مکان را محل دفن خلیل سلطان از فرزندان تیمور لنگ و همسر او شادالملک در قرن پانزدهم می‌دانند. استاد سید محمد طباطبایی با توجه به تحقیقات مفصلی که پیرامون این اثر تاریخی و شخصیت مدفون در آن داشته‌ است این بنا را متعلق به ابراهیم الخواص می‌داند. پیکر محمد طباطبایی پس از مرگ در جوار این برج در سال ۱۳۷۱ به خاک سپرده‌ شد.