در شهر کاگاوای ژاپن خانهای وجود داشت که ۳۵ سال از ساختش گذشته بود. صاحبان این خانه زن و شوهری بودند که تصمیم به بازساری خانه داشتند
دو درخت تنومند زلاکو و کافوراز ابتدای ساختن خانه در حیاطش وجود داشتند. درختانی که به جزء جدانشدنی این خانه تبدیل شده بودند. آنها روزایی از کودکیشان را به خاطر میآوردند که از شاخههای درخت بالا میرفتند، در سایهاش بازی میکردند، روزی که نردههای باغ را رنگ میکردند تا باغچهی خانهیشان رنگ تازگی بگیرد حالا سالها از پی هم رفته بود و خانه باید بازسازی میشد اما چیزی که بازسازی خانه را با مشکل روبهرو کرده بود این بود که برای بازسازی و احداث ساختمان جدید این دو درخت باید از فضای خانه کنار گذاشته میشدند و این موضوع صاحبان خانه را ناراحت کرده بود.
این پروژه به هارونیکا اوگاوا سپرده شد او قبل از دیدن فضای اصلی برای حل این مشکل ایدههایی داشت اما پس از بازدید متوجه شد که باید چارهای دیگر بینیدیشد
سرانجام اوگاوا تصمیم گرفت با روش تبخیر و کاش آبدهی به درختان مقدار آب درون بافتهای آنها را کاهش دهد بااستفاده از این روش در مدت دو هفته درختان خشک شدند و هیچگونه ترکی در آنها ایجاد نشد تبخیر و کاهش آّبدهی در کارگاهی در کاگاوا به انجام رسید
پس از آن درختان خشک شده به محل عملیات انتقال داده شد و اوگاوا از آنها به عنوان ستونهای اصلی ساختمان در اتاق نشیمن، اتاق غذاخوری و آشپزخانه استفاده کرد.اوگاوا برای حفظ همان ۴ متر ارتفاع از سقف و همچنین برای حفظ شکل ظاهری پیشین ایستادن درختان قسمت انتهاییشان را تا۷۰ سانتیمتر درون خاک قرار داد
بسیاری از مردم اعتقاد دارند که قطع کردن درختان شومی در پی دارد این خانواده از کشیشی محلی درخواست کردند تا برای خواندن دعا به خانهیشان بیاید. حفظ این درختان در ساختار اصلی خانهی جدید که برای اعضای خانواده خاطرات کودکیشان را به همراه داشت و نوعی دلبستگی به آنها داشتند اتفاق مبارکی بود که میتواند در نسلهای بعد هم تداوم داشته باشد
دیدگاه دیگران (بدون دیدگاه)...
Leave a reply