لوس در مقاله ی خود که در سال 1918 منتشر شد از اعضای گروه ورک باند به عنوان افراد زائد یاد کرده است و این به دلیل هواداری آن ها از نوعی طراحی بی فایده و صرفاً شیک است؛ اگر چه هنگامی که جوزف فرانک ریاست این گروه را به عهده گرفت، لوس هم نظر خود را در مورد این سازمان تغییر داد و در نمایشگاه سال 1932 دعوت او را برای طراحی ردیفی از آپارتمان ها، که مخصوص خانه سازی برای طبقه ی کارگر بود، پذیرفت. هدف اصلی این نمایشگاه، نشان دادن حداکثر استفاده از فضا و نیز ایجاد حداکثر راحتی ممکن و سخت گیری برای رعایت حداقل اتلاف فضا بود.

لوس در سال 1921 به عنوان معمار اصلی دپارتمان خانه سازی شهر وین اتریش منصوب شد؛ اما در سال 1924، هنگامی که تحقق بخشیدن به طرح های خود را بسیار دشوار یافت، از سمت خود استعفا داد. تمامی روش های او بر خلاف صاحب منصبان آن دوره بر مبنای اعتقاد به تأثیر اجتماعی خانه سازی و نقش مهمی بود که معماری در جامعه ایفا می کرد. او پروژه هایی مانند کارل مارکس هُف اثر اِن در سال 1926 تا 1930 را بیش از اندازه بزرگ و با تجهیزات ناکارآمد می دانست. لوس در سال 1922 سمیناری در کنفرانس ریبا در باغ شهر برگزار کرد که نشان می داد عقاید او در انگلیس بهتر از اتریش مورد قبول واقع خواهند شد. بسیاری از عناصر طراحی پروژه های ابتدایی که وی پیشنهاد کرد و آن هایی که مورد قبول واقع نشدند بر پایه ی (شو هاوس) در سال 1912 قرار داشتند. این مجتمع مسکونی به صورت یکسری از حجم و فضاهای به هم مرتبط تصور شده بود: پلکان اصلی طرح، در یک هال با سقف بلند قرار گرفته و تراس های سقفی که بیرون از اتاق خواب ها قرار گرفته در طبقات فوقانی، فضا را به بیرون گسترانده و در نتیجه شکل طرح را به صورت مقطعی پلکانی در آورده اند. این ایده بعدها در پروژه های خانه سازی مانند (گروه 20 ویلا با تراس های سقفی) در سال 1923 برای خانه سازی کوت دو آژور و (اینزردورف تراس) در وین، پخته تر گردید.

خانه های ورک باند، دو قسمت از واحدهای نیمه مجزا می باشند، ولی به خوبی مشخصات معروف لوس را بیان نمی کنند (یک نشیمن با ارتفاع دو طبقه و فضای ناهار خوری که دارای دید به گالری می باشد که در این طرح دارای میز مطالعه ی جاسازی شده می باشد). در طبقه ی فوقانی، اتاق خواب هایی با تراس های بزرگ قرار گرفته و زیر زمین در پایین ترین طبقه قرار دارد. ظاهر عملکرد گرایانه ی این ساختمان، با سطوح ساده ی مسطح و بدون دکور، به همراه پنجره های بزرگی به سمت جنوب و حجمی مکعبی شکل، باعث شده تا این ساختمان به یکی از قسمت های زیبای نمایشگاه تبدیل شود.

از طرفی آندره لورشات نیز بلوکی کوچک از آپارتمان ها را برای نمایشگاه وِرک باند در نظر گرفت اما در ادامه ی کار، هنگامی که مقامات شهری تصمیم گرفتند که واحدها به جای اجاره دادن فروخته شوند؛ طرح خود را به این ردیف از خانه های تراسی تغییر داد. این نمایشگاه با ساختمان هایی از معماران معروف ونیزی همچون آدولف لوس و هافمن، مورد توجه خاصی قرار گرفته بود و در کنار این معماران، معمارانی با شهرت کمتر، مانند هرینگ و نوترا نیز حضور داشتند. اگر چه تعریف جدید لورشات از خانه های ردیفی، هم به عنوان یک شرکت کننده در نمایشگاه و هم به عنوان گونه ای جدید از خانه های ردیفی، یکی از جذاب ترین پروژه های این نمایشگاه بود.

جانمایی خانه های منفرد روش جدیدی می باشد. به جای استفاده از پلان عمیق معمول، به همراه پله هایی در مرکز، از پلان بسیار کم عمق استفاده شده است (9.16 متر در داخل) و در نتیجه تا حدی عرض پلان (8 متر) زیاد است. این نوع تناسب فضایی، از مشکل معمول عدم دسترسی کافی به نور روز جلوگیری کرده و اکثر اتاق ها دارای پنجره هایی در دو سمت خود می باشند. پلکان از پوسته ی بیرونی ساختمان، خارج شده و توسط دیواری قوسی شکل پوشیده شده است که باعث ایجاد مفصل در نمایی نسبتاً تخت گردیده و خانه ی محوطه ای را تعریف و تقسیم بندی می کند. توجه ویژه ای به جزئیات طراحی قسمت های داخلی واحد مبذول شده است؛ این توجه، در مورد انعطاف پذیری فضاها در طول زمان و چگونگی استفاده به روش های گوناگون می باشد.

علاوه بر این، ایده ی خانه به عنوان وسیله ای برای زندگی، منجر به استفاده از وسایل توکار گردید؛ مانند قفسه بندی و گنجه هایی که در طول دیوار و در داخل آن قرار گرفته اند و هم چنین میزها و تختخواب های تاشو که در اکثر اتاق ها وجود دارند. برای هر طبقه نقشه هایی آماده شده بود که چگونگی چیدمان وسایل را در طول روز و شب برای تجهیزات نشان می داد تا انعطاف پذیری طرح را به تصویر بکشد. جزئیات طرح در تراز طبقه ی همکف، شامل انبار زغال و چوب، حیاط بیرونی برای خشک کردن لباس ها، رختشوی خانه ی داخل ساختمان و رواق میان دو حیاط ساختمان می باشد (فضایی مسقف و باز که حیاط مقابل را به باغچه پشتی متصل کرده و به عنوان حائلی میان فضاهای مسکونی و خیابان می باشد). این واحدها هم چنین می توانستند به راحتی گسترش یابند، چه در تراز سقف (واحدی که دارای تراس بود) و یا این که رواق میان دو حیاط می توانست پوشیده شده مورد استفاده قرار گیرد. هم چنین اتاق خدمه برای کاربری های دیگر مورد استفاده قرار گیرد.