او شش خانه، از جمله یکی برای والدینش در این شهر طراحی کرد که هیچ یک از این طرح ها اشاراتی از مدرنیسم با خود نداشتند، اما آخرین آنها یعنی ویلا شواب، نسبت به روند قبلی او قدری عجیب تر و اصیل تر به نظر می رسد؛ همچنین این خانه تنها طرحی بود که بعدها لوکوربوزیه به آن می بالید. هسته ترکیب بندی این خانه، یک مکعب مستطیل دو طبقه و به فرم مربع در پلان است که اگر ارتفاع زیرزمین را نیز محسوب کنیم به فرم مکعب نزدیک می شود.

این مکعب یک فرم صلیبی متقارن شبیه کلیساست که دارای دو انتهای گرد یا محراب است که به پنجره شاه نشین طرح منتهی می شوند؛ دو فرم دیگر به این هسته اضافه شده است: طبقه سوم با سقف مسطح، که در پس تراس ها و سقف طبقه ی دوم عقب نشینی کرده و یک ورودی باریک در سه تراز و یک پلکان دارد که وجه رو به خیابان بنا را در قسمت شمالی شکل می دهند.

این فرم های الحاقی هویت مکعب محراب دار را تهدید می کنند. اتفاق اصلی فضایی در داخل خانه، سالنی به ارتفاع دو طبقه است که توسط پنجره ای بسیار بزرگ در نمای جنوبی روشن شده است. هر یک از محراب های دو سمت طبقه همکف شامل یک اتاق ناهارخوری و یک اتاق بازی کودکان است و در انتهای باغ در بالای پله ها فضای دو محراب به دو اتاق خواب اصلی تخصیص یافته است.

اتاق ها و اتاق خواب های بیشتری برای مستخدمین در طبقه بالایی وجود دارند. بنظر می رسد که عملکردها، آزادانه به فضاها تخصیص داده شده اند، تا اینکه کلیت پلان شبیه انطباق تک عملکردی داخلی با یک فرم کاملاً متقارن بیرونی باشد. آشپزخانه نمی توانست در طرح جایی داشته باشد و به ناچار در پشت دیوار باغ در سمت راست ورودی اصلی پنهان شد. مصالح بیرونی غالب این طرح، آجرکاری زرد با کیفیت بالا می باشد که در داخل قالب بتن مسلح قرار گرفته و این امر یکی از کاربردهای ابتدایی و محلی این نوع تکنولوژی ساخت می باشد.