هر چند که بخش اعظمی از موزه آتشفشان (بیش از هفتاد درصد) در زیرزمین طراحی شده است و حرکت به سمت درون زمین از بهترین ایده های هولاین در طراحی مجموعه بوده، اما آنچه بیش از هر چیز دیگر جلب توجه می کند، شاخصه اصلی بنا یعنی فرمی عمودی است که از دو مخروط ناتمام ساخته شده که با هم، هم پوشانی داشته و بلندای آنها در بالاترین ارتفاع به 28 متر می رسد. این مخروط در ظاهر یادآور دهانه آتشفشان های طبیعی بوده و در اصل به عنوان یک بازتابنده، نور طبیعی را به طرف مرکز موزه در تراز پایین هدایت می کند.

نمای بیرونی این مخروط از سنگی تیره رنگ و آتشفشانی پوشانیده شده ولی برخلاف نمای بیرونی، بخش درونی دارای بافتی درخشان و پر جنب و جوش بوده و از پانل های استیل طلایی رنگی پوشیده شده که نور خورشید را به شدت منعکس کرده و باعث متعادل شدن رنگ تیره سطوح خارجی می شود.

پلی که از میان این مخروط بیرون زده، لابی را به فضای نمایشگاه های دوره متصل می کند. در مجاورت این مخروط حفره طبیعی عظیمی وجود دارد که بازدیدکنندگان از طریق سطح شیبدار مدوری که پیرامون آن قرار دارد به سمت پایین حرکت می کنند. این رمپ (سطح شیبدار) مشرف به قطعاتی از گذاره های طبیعی است که از میلیون ها سال پیش در این قسمت از سایت وجود داشته اند و تا عمق 20 متری یعنی مکانی که فضاهای نمایشگاهی و تالار کنفرانس قرار دارند پایین می رود. در میانه رمپ نیز بالکنی تعبیه شده که امکان تماشای گدازه ها را برای عموم ممکن می سازد.

همانطور که در مدارک فنی بنا مشاهده می شود، ساختار فضایی مجموعه شعاعی بوده و بخش های دیگر موزه نظیر نمایشگاه ها، پارکینگ، قسمتهای اداری و آمفی تئاترها حول مرکز، یعنی حجم مخروطی شکل جانمایی شده اند. از این میان می توان به سازه بزرگ گلخانه ای با سقفی مرتفع و شیشه ای اشاره نمود که در زمین فرورفته و به معرفی گیاه های بومی این منطقه نظیر سرخس های پیچان اختصاص یافته است.