به گفته میرالس سه عنصر اصلی در این سایت وجود داشته اند؛ درختان موجود در سایت، بنای قدیمی و ساختمان جدید. بدین ترتیب حفظ درختان از اهداف اصلی معمار بوده و ساختمان جدید به نحوی طراحی شده است که با درختان کامل می شود. در طراحی ستون های ساختمان نیز میرالس از تنه های درختان موجود در سایت الهام گرفته است. ساختمان به دو بخش عمومی شامل کافه تریا و فضاهای عمومی و بخش خصوصی تر شامل کلاس های درس و قسمت های اداری قابل تفکیک است که دسترسی به هر دو بخش از ورودی اصلی ممکن می باشد.

بنا بر دلایل عملکردی و کنترل آوای موسیقی کلاسها، بخش های اداری نیز از فضاهای آموزشی جدا شده و در طبقه ای مجزا قرار گرفته اند؛ بدین ترتیب بخش اداری در طبقه همکف قرار گرفته و ارتباط مناسبی با پذیرش و سرسرای ورودی دارد؛ کلاس های درس نیز در طبقات اول و دوم مکان یابی شده و از دید مناسبی به حیاط خصوصی برخوردارند. دسترسی به سالن اجرا در طبقه دوم به واسطه چندین پلکان و رمپ ممکن می باشد که از ورودی اصلی منشعب شده و میهمانان را به طبقه دوم راهنمایی می کنند. در جداره های ساختمان ترکیبی از مصالح گوناگون به چشم می خورد اما شاخص ترین جداره، نمای رو به خیابان اصلی، ترکیبی است از ورقه های فلزی رنگ آمیزی شده و پنجره هایی کشیده و مشبک. سقف این بخش از ساختمان نیز دارای سطوح شیبدار و گسسته می باشد که از لحاظ رنگ و مصالح با جداره پیوند یافته است. استفاده از رنگ در نما، الهام از طبیعت، احترام به ویژگی های سایت و ساختار نامنظم فرم ساختمان نه تنها یادآور نشاط، سرزندگی و روحیات جوانان می باشد، بلکه از جمله نشانه های معماری شاعرانه انریک میرالس نیز محسوب می شود. در فاز دوم تکمیل مجموعه ساختمانی برای اجرای کنسرت و نمایش به مجموعه الحاق گردید. فرم ساختمان الحاقی در تضاد با ساختمان قدیمی مجموعه است.

میرالس در سال 2000 و در سن 45 سالگی درگذشت اما دفتر وی همچنان به فعالیت حرفه ای و شرکت در مسابقات معماری  ادامه می دهد. او بیشتر عمر کوتاه خود را صرف آموزش معماری در دانشکده معماری بارسلون نموده و به عنوان پروفسور مدهودر دانشگاه های هاروارد، کلمبیا  و مدرسه معماری AA به سخنرانی و آموزش معماری پرداخت.