شعر محلی دا مگرِی

دامِگِری

مادری درمانده و بینوا دخترک گرسنه خود را با وعده نوازش میدهد:

دامِگِری دا مِگِری دِوارتِکو باهار اَمی

کَنکِلِکا تِموم وُبی تِ مَلّه ها کُنار اَمی

اگر گِنُم گِرو وُبی ما مِه نِه غُصه هِه نِه غَم

تِ صَحری بِشیرنِذیر میگکِ خایه دار اَمی

نو اَتِه کُفّه نی دِگِه تولِه اَسیت تَش منِسَم

دامِگِری اَگُسنِهی بُته کِه رَفتِه خار اَمی

دامِگِری دامِگِری

جوراب خُم میفُورشِنَم سیت جُومِن نو میکُنَم

اَگر گِروتِر شُه خِری جُومِه و تُمبو میکُنَم

نِه جُو مِه هِسّی نِه گِنُم نِه پیل کِه گِرده اِسّنَم

مُوقی جیلُم کِه وُبی بَلبَل و تَبدو میکُنَم

نو کُتِلَی وامِپِسَم خُشکِکِ مَهلی میکُنَم

نِه مِثلِ ایسّه گی تاگی هَر شوو هَر رو مکُنَم

‌‌دامِگِری دامِگِری

دامِگِری دامِگِری بُته زِمندِ سُسِکِن

خُونِه تِقی مِژدی رِضا صِدای تار و تُمبکِن

اوشُه شِرابِن و عَرق وِردِ زِبوشُه کُفرِ حَقّ

نُوشُه کُوکال ومسقِطی کِباشُه گوشتِ مُرغِکِن

نِه یادشِه هِسّی اَ خدا نِه میشتِرسی اَبِلا

نِه دَردسِر شُه هِه سِه ما،نِه فِکرِچَه وچُمبِکن

دامِگِری دامِگِری

بِسّن(مرتب) بِخدا شِعرِتو مایه غمِن

تِ خُونِه ها ومَلّه ها وِردِ زِبونِ مَردُمِن

دُو گوش تاجِرا کِرِی نمی شنِفِن فِغُون تو

اَگر سِه وَضعِ بیبهون شِعرِ مِمِلِکِت بِسّن

خُدا تُو خُت سِبَب بِکُه سِه مَردُمُون مفتِلا

کِه تاجِری ئی دُوریَه نِه فِکرِ حالِ آدِمِن

شاعر : زنده یاد محمد حسین مرتب
نویسنده ی مطلب : مهدی نصیرپور