- ۱۳۹۵/۰۷/۰۹ ۱۲:۳۶:۳۹
- در اشعار بهبهانی
- توسط argan2
- بازدید: 1497
- اخرین ویرایش: ۱۳۹۶/۰۴/۲۷ ۰۹:۲۰:۱۸
-
چاپ 
شعر بهبهانی
وَرگری بهی فاتَه بخونی
وَرگری بهی فاتَه بخونی
هیشکس اَ تِه فکر بهبهو٬ نی
فکر و مِنمِنِیْ نسل جوو ٫ نی/
دل گُندَه بِتِر هَوُیْ اِیشو٬ نی
نُفرین خدا سِ بو فُلونی/
تا اِی شهرَ طَهر قبرسونی
وَرگری بهی فاتَه بخونی
بعد اِیغدَه بلُیْ اسیری
گُرِّگُر جوو چطو مِمیری/
بیس سالَه وِشِیْ دِیا که پیری
وَختی تِه کلاف غصّهَ گیری/
رنگ و رِیش وُبیدِه زَعفرونی
وَرگِری بِهی فاتَه بخونی
هر رو بِتِرِ دِیگ و پِریگِن
غم بار دلا مثال رِیگِن/
کوچک و گپِیْ اِی دردَ می گِن
اِمرو گپ دَهس کار دِیگِن/
هِیْ داد و مِقیل سی گرونی
وَرگری بهی فاتَه بخونی
شسّه بیخ تُو جوون بیکار
فکر و مِنمِنَیْ کِرده گرفتار/
اِندَختِه تِه خونِه حال بیمار
غصَّن که جوومو می دِه آزار/
دل مُردِه وُبیدِه نا تِوونی
وَرگری بهی فاتَه بخونی
دوت دونه ای تِه خونَه شسِّه
بعدی که اَ مدرسَه وِرَسِّه/
مدرکِیْ نهادِه دَهس بَسِّه
سی کار اَ کنج تُو فِکِسِّه/
تا دوت فقیر و کِم زبونی
وَرگِری بِهی فاتَه بخونی /
دوت دِمِ بخت و شِی نَکِردِه
فکر دِی و بو٬ اِی دردَ بِیدِه /
تا بِچِیّ ببی که قَد کشیدِه
قِیتِشِیّ اِی فکرایَه بُریدِه/
بی خونَه و بی فسِیل و بونی
وَرگِری بِهی فاتَه بخونی /
ایْ رَهتَه پِسی جَنب خیابو
نِیْمبینَه پیادرو که جا بو /
دل خَفَّه وُبیدِه پشت پِیشخو
مُفتِلُیْ اِی دردَ پیرو لاجو/
مُل اِی خو دِیا که بهبهونی
وَرگری بهی فاتَه بخونی/
خهک و غَرِّ گُسبَه طِرفِ ما٬ مِی
خِین دل اَ حَلقِیْ اُدِما٬ می/
وُلله یِه نَه خَهکِن و بلا ٫ می
اَنّو مَرضی که بی دوا مِی/
چشما سِ اِی خَهکَ سِیرمِدونی
وَرگری بهی فاتَه بخونی/
درمون اِی خَهکَ دَهسِ بالا
بی قاغذ و التماس و امضا/
اَیْ دل شو بُسو دِقِیْ سِ مانا
کاری مُکنن که خَیْ نَه پیدا/
فعلا سرِ اِی دردَ بمونی
وَرگری بهی فاتَه بخونی /
ریخت شهرکو خراب و چولی
زرد و بوریکَیْ مثلْ کُلولی /
کِر کِردِه هَوُیْ گُلو خُمولی
دائم اَ تِری اُدم مَلولی/
خَیْ وَرزِدِه قَدِّ یَه جَخونی
وَرگری بهی فاتَه بخونی
دل مو خَش نمایندَه مو هِسّی
رای مو داده سیش به جون مَحسی /
نمدونیم اَ دار کیش مترسی
باید بزتی خطیر دِ دَهسی /
تا وِیْسکِه غیرت جوونی
وَرگری بهی فاتَه بخونی/
ایْ رَهتَه گُتِت سیچه اِیطَهری
ریخت شهر ما نَطهر شهری/
یِه لله و بِهی و حق مو بَهری
سی او خو گپِیْ تو مثل زهری/
بی مَحل و چوچولَیْ زبونی
وَرگِری بهی فاتَه بخونی/
شهری که خشِیْ نوم و نشو٬ بی
جُیْ علم و سواد و مُلّهو٬ بی/
بالا شو نظر اَ بهبهو ٬ بی
کیش درد گِرو و توْ گپو ٬ بی/
اِمرو اَ تِه کُفَّه ها مو٬ نو ٬ نی
وَرگری بهی فاتَه بخونی/
آخِیْ اَ سِ حال و روز مردم
میگِن کِرِ گوش یَیْ مُلاهُم/
نُفرین خدا بُشو سِ ظالُم
مُردیم دِگه٬ کو٬ بساط مالُم /
قبرسو مونِیْ خو مُردشو ٬ نی
وَرگرِی بهی فاتَه بخونی/
هر کِیش قِصِه که لِبیْ مُدوزِن
یَجا سر طایفَی مُکوزن/
خفَّیْ مُکنن وامُگُروزن
کاراشو هَوُیْ کلاف دوزن /
بی صدا اِیبالَه خر بُرونی
وَرگری بهی فاته بخونی/
چت کار اِی کارایَه سها ٬ هِه
اوستِیْسَه مو مِنمِنِیْ یُها هِه/
درد بی صُحُبی مو جدا هِه
بی عُرضَه کُلی تِه شهر ما هِه /
نُفرین خدا سِ بوْ فُلونی
وَرگری بِهی فاتَه بخونی
شعری زیبا و شنیدنی از سیروس مختاران
نویسنده ی مطلب : مهدی نصیرپور
نویسنده ی مطلب : مهدی نصیرپور
دیدگاه دیگران (بدون دیدگاه)...
Leave a reply