در سالهای اخیر توجه به طبیعت و همجواری آن با فضاهای مسکونی در اکثر کشورهای جهان مورد توجه بوده و به هماهنگی میان ساخت بشر و بستر طبیعت شکل گرفته در کنار آن، اهمیت بیشتری ملحوظ گردیده است.لذا توجه به عواملی طبیعی به ویژه طبیعت شکل گرفته در حیاط می تواند کیفیت زندگی را ارتقا بخشیده و مسکن را فضای مطلوبتری برای رشد و تعالی انسان قرار دهد. در برخی کشورها همچون ایران قبل از انقلاب صنعتی رشد و سریع شهرها، ارتباط مناسبی بین فضاهای مسکونی و محیط طبیعی بر قرار بوده است که با توجه به عواملی که ذکر شد از بین رفته و یا کمرنگتر شده است. در حالی که اهمیت حضور عناصر طبیعی در ادامه حیات انسان بر همگان آشکار است (زارع، 1391: 50). رابطه انسان با طبیعت دارای اهمیت زیادی است و ارتباط تنگاتنگی بین طبیعت با ساحت سکونت و همچنین کنش متقابل آنها بر همدیگر و تاثیرات کالبدی و معنایی آنها بر هم وجود دارد (بیتی، 1389: 59)؛ که می توان به بررسی این موضوع در خانه های تاریخی پرداخت؛ چرا که معماری سنتی در گذشته راه حل های منطقی برای آسایش سلامت انسان پیشنهاد نموده است.

امروزه با رشد و توسعه شهرها ، زندگی آپارتمان نشینی و به خصوص زندگی در مجتمع های مسکونی روز به روز در حال افزایش است. گسترش ساخت و ساز در شهرها بدون در نظر گرفتن فضاهای باز نمی تواند جوابگوی نیازهای ساکنان باشد. چرا که فضاهای باز، علاوه بر اهمیتشان در کاهش تراکم ساختمانی در روحیه و کیفیت زندگی اجتماعی ساکنین نیز تاثیر بسزایی دارد. از آنجایی که انسان موجودی اجتماعی است نیازهای اجتماعی و برقراری ارتباط با دیگران از نیازهای اساسی او به شمار می رود. لذا فضاهای باز در شهرها می توانند موقعیت هایی برای ارتباط ساکنین و انجام فعالیت های گروهی آنان ایجاد کند.